De kak van Opstelten

Hoewel de hele kabinetsformatie door de heersende radiostilte eromheen nog nauwelijks een issue van betekenis is, blijft de aandacht er toch op gefocused. Het gaat ten slotte over zoiets als het landsbelang en beantwoording van de vraag hoe Nederland de komende vier jaar bestuurd gaat worden. Daarbij boeit het bijna niet meer om die enkele oprisping die soms naar de buitenwacht doordringt, nog op te vangen en te interpreteren. Of het moet die ene zijn die mij meteen een Spaanse benauwdheid bezorgde. Namelijk toen de speculaties over de verdeling en de bezetting van de ministersposten in het komende kabinet – Rutte wereldkundig werden. Met daarbij uiteraard veel nieuwe namen, maar ook weer die ene die maar niet van het politieke front is weg te branden. Is het niet als burgemeester, dan wel als partijvoorzitter of informateur en ten langen leste ook nog als minister, in welke functie hij ons met zijn plannetjes en brainwaves nu al twee jaar lang bezig houdt en vooral verveelt, maar waar hijzelf de smaak zo van te pakken heeft dat hij er nog graag eens vier jaar aan zegt te willen plakken.

Hoewel al 69 jaar oud, vindt corpsbal, bullebak en bromsnor Opstelten zich nog lang niet oud genoeg en bovendien kennelijk veel te verdienstelijk om voor een volgende termijn als minister, dus voor de vervulling ervan tot zijn 73e jaar te opteren. Alsof Nederland op hem zit te wachten en niet zonder hem kan, is de indruk van het zelfbeeld dat Opstelten met zijn nadrukkelijke wens en sollicitatie ten beste geeft. Waarmee hij meteen laat zien de echte sensitiviteit te missen, want niet in de gaten heeft hoe hij veel mensen de keel uithangt, die hem dus liever zien gaan dan komen. Of dat gemis van dat fingerspitzengefuhl, van die goede neus voor de situatie en de specifieke omstandigheden, moet jereinste arrogantie zijn, die houding die wordt ingegeven door dat gevoel dat je aan alles en iedereen ontstegen bent, waardoor je lak en schijt daar aan kunt en mag hebben naar je eigen oordeel. Bekakt heet dat, wat nog wel eens de beste benaming zou kunnen zijn voor wat zijn gedrag bepaalt en dus het meest aan hem kleeft, waardoor hij de plank permanent misslaat en toch niet ophoudt om genoegen aan zichzelf te beleven.

Advertentie