De droomwereld van De Wever

Het moet maar op voorhand gezegd zijn. Ik heb de Belgen, de Walen en de Vlamingen hoog zitten. Het zijn voor mij nog altijd de toonbeelden van een beschaving die wij Nederlanders al voor flinke stukken achter ons hebben gelaten. Daar staat tegenover, en dat is de forse kanttekening die ik met name bij het denken en het wereldbeeld van vooral onze Vlaamse buren wil zetten, dat het aan de breedte van hun venster op de wereld rondom nog wel het een en ander schort. Want zo’n IJzerbedevaart die nog altijd ieder jaar massaal wordt bijgewoond, is heus wel wat meer dan een simpele herdenking. Er steekt een bekrompen sentiment achter, dat een enghartige revanchistische en nationalistische component kent, een die sterk neigt naar fascisme en die bijvoorbeeld de basis en tegelijk de verklaring vormde voor een brede collaboratie met de Duitse bezetter tijdens de Tweede Wereldoorlog en die al die jaren daarna ondergonds kon blijven bestaan om de kop weer op te steken toen het Vlaams Belang daar ongeveer tien jaar terug hevig aan appelleerde. Zodat het evenmin een wonder mag heten dat het nu Bart de Wever met zijn Nieuw-Vlaamse Alliantie is die in dezelfde pot met frustratie en achterstandsgevoel mag roeren om daar zijn politieke gewin uit te kunnen putten.

Want ook hij staat weer heftig met de Vlaamse leeuw te zwaaien en de triomf van de kracht van Vlaanderen te voorspellen als Vlaanderen maar haar eigen lot mag bepalen, in de EU haar stem kan laten horen en de Vlamingen evenveel rechten als de Franstaligen krijgen waar het volgens hem nu danig aan mankeert. Zo schijnt het te werken in Belgenland, althans onder de Nederlandstaligen die zich eeuwig op achterstand gezet voelen terwijl ze naar hun eigen idee fantastisch presteren, beter dan dat zooitje Waals ongeregeld van die Elio di Rupo. Reden waarom die Vlaamse onafhankelijkheid zo wordt nagestreefd en als dat niet gaat, de aansluiting bij of integratie met Nederland. Waarover door die Bart de Wever ook nog hardop wordt gedroomd. Die ik als Nederlands Limburger daaruit wel heel hard wil helpen omdat ik als ervaringsdeskundige langzamerhand wel weet dat haasje hier heel anders hupt en voor hem en zijn Vlamingen tot niets anders kan leiden dan aan de allerallerallerlaatste mem te hangen, als je in de tijd en in afstand helemaal daar achteraan sluit, waar de kaarten al honderdtachtig jaar zo zijn geschud en verdeeld. Zo simpel kan een werkelijkheid zijn, ook voor een de Wever die kennelijk in een droomwereld leeft. Nog afgezien van het feit of wij in Nederland wel op die Vlaamse frustraties zitten te wachten.

Advertentie