Nu de stof rond de publicatie van het dossier – Armstrong en diens dopinggebruik inmiddels nagenoeg is neergedaald, wordt het tijd om nog eens wat vragen te stellen. Want die zijn er natuurlijk wel gerezen als ze al niet langer bestonden, gevoed als ze werden door de geruchtenmachine die in feite ook al jaren werkte. Maar zoals dat bij anderen waarschijnlijk ook ging, de wielerliefhebber in mij keek liever de andere kant op, omdat hij niet wilde geloven en weten dat zijn favoriete sport zo beheerst werd door vals spel, dat naar nu onomstotelijk is komen vast te staan het beste werd beheerst door Lance Armstrong himself. Hoewel je wel weer kunt zeggen dat het beeld van de wedstrijden op zich niet werd vervalst omdat iedereen in koers, althans die renners die er enigszins toe deden, gebruik maakte van dat spul dat epo heette en dat dus prestatieverhogend werkte. Maar afgezien daarvan bleef het gebruik wel bedrieglijk omdat prestaties niet op eigen kracht werden geleverd, waarmee het publiek in zijn enthousiasme gewoon werd belazerd met opnieuw Armstrong daarin voorop. Zoals hij ook, naar nu blijkt, het gebruik van die bloeddoping in zijn eigen ploeg organiseerde en haast reglementeerde en het daarnaast en daardoor dus in het peloton bijna controleerde. Hij was immers ‘the boss’, een winnaar die zich daarnaar gedroeg en niet alleen de koers in handen had, maar uiteraard ook de randvoorwaarden die het verloop ervan bepaalden.
Blijft los van de konstatering dat macht altijd lekker is en verslavend werkt, de vraag hoe het met Armstrong zover heeft kunnen komen. Waarop het antwoord even simpel is als het feit dat hij het is gaan gebruiken. Want toen hij terugkeerde in het peloton na zijn ziekte, had epo inmiddels in brede kring haar intrede gedaan, zodat hij zag dat hij door menige mindere god voorbij werd gestoken ondanks hun beperkter talent. En dan worden irritatie daarover en ambitie, die hem als die echte Amerikaan meer dan eigen was, een explosief mengsel, waaruit welhaast als vanzelf het besluit moet zijn geboren om dat spul ook te gaan nemen onder het motto dat wat zij kunnen, hij zeker beter kon. Waarna het spel al gauw echt op de wagen was. Het bracht hem zijn successen plus aanzien en macht in het peloton en vooral daarbuiten, toen hij zijn naam, zijn reputatie ging inzetten ten behoeve van de strijd tegen kanker, een ziekte die hem ook parten had gespeeld. Juist dit aspect maakt het hele dossier zo ongemakkelijk. Want met of ondanks zijn bedrog, waar hij zich maar al te bewust van was, zette hij zich wel voluit in voor het goede doel. Dat veroorzaakt bij mij vooral zo’n dubbel gevoel nu zijn hele sportieve hebben en houden op tafel is gekomen, een ambivalentie die bij wijze van spreken gesymbolizeerd wordt door het feit dat zijn voornaam Lance het anagram is van het woord clean. Zie, met dat in het achterhoofd, nog maar met deze geschiedenis uit de voeten te komen.
robschimmert 
Zelf geef ik de ploegleiders en de commercie de schuld. Van Armstrong kon je zo ongeveer stellen dat ie een ploegleider was, aangezien om hem heen ploegen werden bedacht. Op dit moment en eigenlijk al langer hanteren de ploegleiders en de sponsors de mantra dat de renners zelf verantwoordelijk zijn. Dat is in mijn ogen kant en klare onzin. Als een jonge renner bij een ploeg komt dan wil ie fietsen en winnen en komt ie niet om te slikken en te spuiten. Dat verandert als er een belangrijke wedstrijd is en de renner een mindere dag heeft door bijvoorbeeld een kleine blessure of een te druk programma. En dan springt volgens mij de ploegleiding/ploegarts te hulp met een middeltje om hem te helpen. Juiste informatie wordt achter gehouden en een jonge renner vertrouwt dan vaak nog op de eerlijkheid van de leiding. Al snel zal blijken dat die leiding niet zo betrouwbaar was en dan zit je met het dilemma ga ik naar een andere ploeg of blijf ik meedoen met dit foute spelletje. Daarbij komt dat in een andere ploeg ook zo’n fout spelletje gespeeld kan worden (dat zal ie zeker via de ploegleiding te horen krijgen) en of zo’n andere ploeg je wil hebben. Want ik zie dergelijke ploegleiders er ook toe aan dat ze flink chanteren en bijvoorbeeld documenten openbaar gaan maken bij een overstap.
Jan Raas en Peter Post zagen er niet bepaald uit als betrouwbare jongens, maar volgens mij spannen de Belgische en Italiaanse ploegleiders de kroon. Daar zou echt eens beter onderzoek naar gedaan moeten worden. Daar wordt aan gewerkt vooral in Spanje. Ik heb begrepen dat Armstrong (mogelijk op aandringen van zijn advocaten) zijn mond houdt om dat onderzoek af te wachten. Zelf ben ik nooit een fan van Armstrong geweest en kon ik me meer vinden in personen als Pantani en Contador. Ik wil hem dan ook zeker niet verdedigen, maar kan wel begrijpen waarom hij voorlopig zwijgt.
Is het nu zeker dat hij heeft gebruikt of zijn het nog steeds speculaties?
@Mack: De rechter heeft zich er nog niet over uitgesproken en de UCI (wereldfietsbond) is bezig het onderzoek te lezen. Daarbij gaat het vrijwel alleen om getuigenissen en het kan natuurlijk zijn dat de Usada al die getuigen heeft omgekocht met strafvermindering. š
Het USADA – dossier laat niets aan duidelijkheid te wensen over.
De verklaringen van Lance ook niet.
Armstrong heeft geen verklaringen meer afgegeven. Maar lees eens het verhaal van Peter Winnen dat gisteren in NRC Handelsblad stond. En probeer ook eens uittreksels van dat dossier te lezen.
En de mercksen en de indurains waren dopingvrij…?
En de Zoetemelks van deze wereld evenmin. Maar die kwamen er met een futiele boete en een voorwaardelijke schorsing van af. Dat noemen we nu de zgn. andere tijden…..
Het is nogal makkelijk om iedereen maar weer van dopinggebruik te beschuldigen. Laat ze de sport opheffen dan, als het kennelijk toch niet clean kan.