Buiten de deur eten heeft altijd iets feestelijks. Het vooruitzicht ervan houdt dan ook een belofte in. Het is iets om je op te verheugen. Het is met recht uit eten gaan. Waarbij door de voorpret en doordat er toch een zorgvuldige keuze van de plek waar het moet gebeuren, is gemaakt, er in principe niks mis kan lopen. Je hebt immers links en rechts je voelhorens uitgestoken, de website van het betreffende restaurant geraadpleegd en eigenlijk al half en half het menu doorgekeken en tegelijk ook het budget kunnen bepalen wat er op zo’n avond vereist is. Dus eigenlijk kan je nergens meer door verrast worden. Hoogstens door de hand van de kok die zich nu eenmaal moeilijk laat vertalen in het geschreven woord. Waardoor het toch nog spannend blijft of zo’n avondje uit eten per slot van rekening wel aan de verwachtingen wil voldoen. En eigenlijk zijn we hier in Nederland nooit bedrogen uitgekomen, blijkt de geboden kwaliteit meestal behoorlijk in verhouding te staan tot de gevraagde prijs met als gevolg dat we meestal kunnen zeggen dat het ons allemaal prima bevallen is. Maar wij weten des te beter dat zo’n etentje je ook vies kan tegenvallen en behoorlijk zwaar op de maag kan komen te liggen. Die ervaring hebben wij 
ook opgedaan, niet in Nederland, maar in Frankrijk, waarbij de taalbarrière mogelijk de oorzaak is geweest van de door ons ondervonden sof. Het verhaal speelde zich een paar jaar geleden af tijdens onze traditionele Provence – vakantie, waarin we altijd een tochtje naar het gebied rond de Mont Ventoux planden.
Ons reisdoel was deze keer Sault, ook omdat we daar zo’n schitterend gelegen restaurant kenden, met een prachtig uitzicht op de lavendelvelden en natuurlijk op de Kale Berg. We installeerden ons breeduit en raadpleegden op ons gemak de kaart, waarbij we al snel merkten dat onze beheersing van het Frans, hoewel ruimschoots voldoende om probleemloos die paar weken in Frankrijk door te komen, volstrekt niet toereikend was om de geheimen en de finesses van wat hier door de keuken geboden werd, te kunnen herkennen. Dus gaven we ons ten langen leste over aan ons gevoel – wie heeft die ervaring niet – en plaatsten op goed geluk onze bestelling, uiteraard met een half oog op de gevraagde prijs. Hoewel enigszins gespannen, eerder benieuwd, laafden we ons aan het fabuleuze uitzicht en voelden ons alweer God in Frankrijk. Waar het snel mee was gedaan toen het door ons bestelde eten werd opgediend. Nog niet eens door de aanblik als wel door de onbestemde smaak die het kolossale stuk lillend vlees had, dat er op onze borden lag en dat gegarneerd was met wat blad van de aubergine. Waar we het mee konden doen en het ook deden, zij het tegen heug en meug en met meer dan normale zelfbeheersing tot het bord voor de helft leeg was en wij onze teleurstelling en ook ons verlies maar namen. Want het was echt niet te eten. Met als gevolg dat we dat terras en Sault met een knots van een kater en een bijna lege maag hebben verlaten en daar dus nooit meer zijn teruggekeerd.
robschimmert 