Afgezien van de talkshows lijkt er op de Nederlandse televisie niet meer op een normale toon te kunnen worden gesproken. Bij alles schijnt de volumeknop twee, drie slagen naar rechts gedraaid te moeten worden omdat men kennelijk bang is dat de aandacht van de kijker verflauwt. Neem alleen al de reclameboodschappen, die kennelijk uitsluitend nog op een hogere toon dan het normale geluid van de tv – uitzendingen uitgesproken kunnen worden. Er is geen commercial meer die niet je huiskamer ingeschreeuwd wordt omdat blijkbaar bij de makers ervan de gedachte bestaat dat er in de huiskamers in het land een pokkenherrie heerst die gewoon overstemd moet worden. Ik kan hen uit die droom helpen. Bij ons thuis is het gewoon stil, dus zit er daar niemand te wachten op die orgie van geluid die zo’n vier, vijf keer per avond bij ons de kamer in wordt geperst. En bleef het daar nog maar bij, dan viel het nog te verdragen en te genieten, maar de laatste jaren lijkt het schreeuwen, de productie van lawaai, alleen maar meer en meer usance te worden. Want een aankondiging van een item of een artiest, schijnt ook niet meer te volstaan als dat gebeurt met een iets hogere toon en een beetje extra nadruk.
Nee, dat moet vooral kracht bijgezet worden met veel druk gedoe, voortdurend tromgeroffel en een immense boost aan lawaai. Met als enig gevolg dat de helft van de annonce of misschien nog wel meer verloren gaat in alle gebrul dat dus een switch in een programma, een nieuw issue, schijnt te moeten begeleiden. Waarop Matthijs van Nieuwkerk zich het eeuwige patent dacht te hebben verworven, maar die zich vorige week overtroffen wist door ene Jandino Asporaat, die zichzelf en alles te buiten ging toen hij de uitreiking van de Gouden Kalveren tijdens het Nederlands Filmfestival mocht presenteren. Wat ontaardde in een onverdraaglijk geblèr waar de honden geen brood van zullen hebben gelust. Zo ging die dwaas daar anderhalf uur lang te keer zonder dat er iemand met verstand opstond om hem te stoppen. Waardoor mij de vrees bekroop dat dit kennelijk de norm aan het worden is op de Nederlandse televisie. Zodat het geen wonder is dat men waarschijnlijk daardoor steeds slechter gaat en kan luisteren. Omdat je alleen nog herrie te horen krijgt.
robschimmert 
De afstandsbediening is dan ook een zegen die ik voortdurend onder handbereik heb tijdens het televisiekijken om gelijk op de muteknop te zitten bij het aanbreken van een reclameblok. In het gelukzalige besef dat men zijn reclamegeld in elk geval aan mij verspild heeft.
Wat niet wegneemt dat je niet om die schreeuwende malloten heen kunt die in steeds grotere getale het beeldscherm beginnen te vervuilen.
De jeugd heeft continue herrie om zich heen nodig. Ze lopen allemaal met oortjes in. Dat ze daar nogal doof van worden lijkt me onvermijdelijk. Gevolg is dat het algehele volume omhoog moet om die oortjesdragers nog te kunnen bereiken.
Het is meer een kwestie van een steeds korter wordende concentratieboog, denk ik.
Ook!
Mooi stuk Rob ik ben het volledig met je eens. Reden voor mij om geen televisie meer te kijken en de stilte te genieten. Maar dan ? Dan komt in mijn onbezwangerde oren de omwereld met een ongekend sterkte binnen en ervaar ik het geluid van bladblazers, kettingzagen, brommers en auto’s met slecht gedempt motorgeluid als ware tereur. We zijn al zover dat we een electrisch vervoermiddel, dat dus geen geluid produceert, kunstmatig lawaai mee te geven anders voelen we ons niet veilig meer op het fietspad. Ik vermoed dat het gehoor van de doosnee mens al danig is verknalt en dat er steeds meer volume nodig is. God wat kan ik soms naar rust verlangen.