Wie mijn weblog een beetje op de voet volgt, weet dat ik een liefhebber van voetbal ben. Maar niet kritiekloos, en wel met mijn voorkeuren. Mijn smaak heeft zich met het vorderen der jaren ontwikkeld, waardoor het resultaat steeds minder heilig voor mij is geworden. Natuurlijk verkies ik de uitvoering van het spel in zijn meest ingenieuze en artistieke vorm zoals dat op het ogenblik door Barcelona en het Spaanse nationale elftal gebeurt en welke op gezette tijden tot uitdrukking kwam en komt in het Braziliaanse meesterschap. Precies daarom heeft het Nederlands elftal van begin zeventiger jaren mij ook zo kunnen bekoren en koester ik sympathie voor een club als Ajax waar er ook naar gestreefd wordt (en altijd werd) om het voetbal op zijn zuiverste wijze, dus gebaseerd op techniek en de keuze van posities, te beoefenen. Niet dat ik zo steil in de leer ben dat ik de variant waarbij het meer om het kick and rush gaat of het spelen van de lange bal, zou afwijzen of een afschuw zou hebben van bikkelen, tackelen, de schouderduw of een sliding. Integendeel. Want voetbal is een kontaktsport, waarin het er stevig aan toe kan gaan, wat het vaker wel zo aantrekkelijk als kijkspel maakt mits er op de bal wordt gespeeld. Zodat er ook niets op tegen is dat een club als FC Utrecht de punten haalt dankzij een stevige defensie waarin het fysieke overwicht als factor in de strijd wordt ingezet, met drie verdedigers en een keeper die stuk voor stuk ongeveer twee meter meten.
Prima dus mits dit lichamelijk surplus fair wordt gebruikt, waardoor de tegenstander maar andere middelen, sportieve wel te verstaan, te baat moet nemen om toch de balans in een wedstrijd in het eigen voordeel te doen doorslaan. Een ander verhaal wordt het wat mij betreft als spelers hun toevlucht gaan nemen tot trucs en streken die niets met het voetbal te maken hebben, maar er slechts op gericht zijn om invloed uit te oefenen op de arbitrage om zo een voordeel in het veld en tijdens het spel te bewerkstelligen. De Schwalbe, de fopduik, het theater, de vraag om een gele of rode kaart, de provocatie of het sarren van de tegenstander zijn daar de sprekende voorbeelden van. Hoe vaak wordt een scheidsrechter niet op die manier misleid om te besluiten tot een penalty of het wegzenden van een speler? Waarvan gisteren ook weer de nodige staaltjes waren te zien die mij in elk geval met weerzin vervulden en voor mij niets met voetbal te maken hadden. Zeker toen die aanstichters en uitlokkers van die foutieve beslissingen na afloop van de wedstrijd als de vermoorde onschuld naar hun aanhang liepen te juichen of voor een tv-camera doodleuk beweerden dat om te winnen alles geoorloofd is. Was getekend Rosales en Tadic van FC Twente hoewel daar met hetzelfde gemak de namen van Mertens, Toivonen en Suarez hadden kunnen worden geschreven. Omdat voor hen ook dat standbeeld van onkollegialiteit kan worden opgetrokken, bewezen als ze zich inmiddels hebben als net zulke grote matennaaiers.
robschimmert 