Als het om de Griekse kwestie gaat, om de problemen die het Griekse volk momenteel ondervindt door alle schulden van de staat, door de economische perikelen, blijft het voor mij lastig om echt positie daarin te kiezen. Het hoofd en het hart strijden daarbij bij mij om voorrang zonder dat ik echt kans zie om of mijn gevoel of mijn verstand in die keuze de doorslag te laten geven. Voor beide invalshoeken is namelijk evenveel te zeggen. Want neem nou bijvoorbeeld de beelden die er gisteravond in het NOS Journaal te zien waren en die toonden hoe Grieken geheel buiten zichzelf waren omdat ze al een half jaar geen loon meer hadden gehad, terwijl ze al die tijd wel hard gewerkt hadden aan een order die door het Ministerie van Defensie geplaatst was bij een scheepswerf in Piraeus. Waardoor het helemaal niet zo verwonderlijk was dat zij in alle staten datzelfde Ministerie bestormden. Zou je zelf niet als je in dezelfde toestand verkeerde en zou je niet nog helser worden als je door de sterke arm van die Griekse overheid die jou dat geld onthield, van de stoepen van dat Ministerie werd af geknuppeld? Ik zou voor mezelf niet in staan in deze toestanden die sterk deden denken aan alle ellende en alle geweld van de Weimar-republiek, welke de voorbode was van zoveel meer narigheid een aantal jaren later.
Welke kant het bijna voorspelbaar in Griekenland nu ook lijkt op te gaan met steeds meer mensen die door alle frustraties radicaliseren en voor hun recht echt beginnen te vechten. Maar daar staat natuurlijk haarscherp tegenover dat al die Grieken die nu zo lelijk in de knel zitten, door hun stemgedrag door de jaren heen de economische verwording van hun land mogelijk hebben gemaakt zoals ze zonder uitzondering hebben kunnen en willen profiteren van de cultuur van clientelisme, van de sfeer waarin vriendjes vriendjes helpen, waarin de kruik te water ging zolang hij dus niet barstte en de andere kant op kijken wel zo gemakkelijk was. Toen was er geen haan die je kon horen kraaien naar de wijd verbreide corruptie en was er niemand die echt last had van zijn geweten omdat de hand zo gemakkelijk met de regeltjes werd gelicht. Met het onvermijdelijke gevolg dat de Grieken wel op enig moment hun billen moesten branden om daarna op de blaren te zitten. Wat de andere kant van de Griekse medaille is. En zie nu maar net de goede kant uit te kiezen, die tussen het hoofd en het hart. Wat uiteindelijk alleen maar lukt als je Calvinist dan wel katholiek bent, komt het mij tenminste voor. Dan zul je niet die twijfels hebben, die ik dus des te meer koester omdat ik niet heb leren geloven……
robschimmert 
Als je met de ratio van de Noord-Europeaan naar het irrationele, zo hecht verbonden aan het korte termijn denken, van de Zuid-Europeaan kijkt slaat de verwarring en het dubbele in gevoelens per definitie en dus bij ieder van ons toe.
Als je Calvinist of Katholiek bent, en je handelt daarnaar, dan is je standpunt dat Griekenland gered moet worden zolang je weet dat er minimaal één persoon rondloopt die niks aan die hele ellende kan doen.
Nee, de Calvinist is van het hoofd en de Katholiek van het hart. Maar per saldo sympathiseer ik wel met jouw konklusie.
Wij noemen het corruptie (in het nette), omkopen, afspraken niet nakomen, lanterfanten, de kantjes er van aflopen maar het is de cultuur van het land. Ik vind niet dat wij hen onze ´werk´cultuur kunnen opleggen, de mensen daar komen er bekaaid af.