Selektie als mijnenveld

In een vorig leven, want daar mag je na tien, vijftien jaar na dato gerust van spreken, had ik beroepshalve regelmatig te maken met mensen die solliciteerden naar een funktie binnen de onderneming waarin ik werkzaam was. Het was een voortdurende bezigheid, die selectiegesprekken die gevoerd moesten worden om een vacature ergens in de organisatie liefst zo snel en zo goed mogelijk vervuld te krijgen. Met het vorderen der jaren werd het een alsmaar slopender routine, waarbij het de grootste professionele uitdaging werd om scherp te blijven om zowel de gegadigden van buiten als die interne klant, de manager, volledig recht te doen en tot de allerbeste match, de echt win-win-situatie te komen. Dat was in grove lijnen het spanningsveld waarin je als P & O -er moest manoevreren met als ultieme doel de juiste persoon op de juiste plaats, waarbij de definitieve keuze wel werd gemaakt door de betreffende manager. Maar de weg daarheen kende wel steeds de nodige valkuilen zoals de vooroordelen waarmee menige leidinggevende behept was, waardoor vrouwen, kleurlingen, allochtonen of ouderen, om maar eens wat minderheden te noemen, al vaker op achterstand stonden zonder dat dat uitgesproken werd, maar wat je aan je theewater voelde en dat een open gesprek al op voorhand lastiger maakte. Zoals er ook aan de andere kant van de tafel, bij de kandidaten, menigmaal beperkingen of afwijkingen te bespeuren vielen, waardoor ze hun eigen sollicitatie ook niet echt hielpen.

Wat bijvoorbeeld te denken van die mensen die zich rijkelijk uitgerust met tattoos presenteerden voor een leidinggevende functie? Of van gegadigden die bij de kennismaking zo’n hand gaven die aanvoelde als een warme, natte dweil, die als het ware in je hand werd gelegd? Dan waren er die sollicitanten die het presteerden om tijdens het hele gesprek langs je heen te kijken en dus voor zich uit te praten, daarmee ieder oogkontakt vermijdend, en aldus hun eigen glazen ingooiden. Resteren de kandidaten die ondanks zichzelf regelrecht de valkuilen inliepen die er dus bij managers bestonden, de goede daaronder overigens niet te na gesproken. Bedoeld zijn die goedwillende allochtonen die op gesprek kwamen, maar niet in staat waren om een taalbarrière te slechten en daarmee al meteen afvielen, precies zoals die vrouwen die er niet in slaagden om hun stressvlekken in hun hals of nek te bedekken, althans niet zo slim waren om zich zo te kleden dat die verkleuringen daarmee onzichtbaar werden, waarna ze ook uitgeschakeld werden, of liever gezegd struikelden over zo’n heersend vooroordeel bij een manager. Waarmee, denk ik, de belangrijkste kenmerken zijn genoemd van het mijnenveld dat personeelsselektie was, zoals ik het indertijd dus heb ervaren, en dat waarschijnlijk nog precies zo zal zijn. Omdat het mensenwerk is en mensen, ook tien jaar later, mensen zijn gebleven.

Advertentie