Een wielersprookje

Zou het dan toch het ultieme wielersprookje zijn geweest dat zich gisteren in en rond Valkenburg aan de Geul heeft ontrold? Met nog niet eens de gedroomde prestatie van Marianne Vos die met behulp van haar ploeggenote Anna van der Breggen op eclatante wijze de wereldtitel wielrennen op de weg voor vrouwen veroverde, als het middelpunt, hoewel die natuurlijk wel naadloos paste in het betoverend schouwspel dat zich in elk geval voor de ogen van ongetwijfeld miljoenen televisiekijkers voltrok. Want drieenhalf uur lang volgde het ene na het andere adembenemende plaatje van het Limburgs landschap waardoorheen het vrouwenpeloton haar koers reed. Beelden geschoten uit de helicopter bleken zoveel als een oud – Hollands schilderij dat zo maar in de eenentwintigste eeuw werd geprojecteerd. Met wuivend graan op glooiende velden met daarboven die voor ons land zo typische en tegelijk zo sprekende wolkenluchten en dat allemaal in het meest uitgebreide palet van kleurschakeringen in geel, groen, wit en blauw.

Jacob Ruysdael kon wel uit zijn graf zijn opgestaan en gisterenmiddag hebben plaatsgenomen achter de televisiecamera. Want verzin het maar eens om zo’n decor ook nog te completeren met die molen op dat plateau van Margraten. Dat maakt de revival van een Nederland uit de zeventiende eeuw zoals diezelfde Ruysdael zijn land toen zag, volledig en bijna ongelooflijk, waarmee het droombeeld van gisteren ontstond en de palettekening van het Limburgs landschap wel de verbeelding van een wielersprookje moest worden toen Marianne Vos in dat decor de eenentwintigste eeuwse heldin van Nederland mocht worden door de door haar zo vurig verlangde wereldtitel te behalen, dus op de noem het maar meest ideale en bijna gedroomde plek. Waarmee het niet overdreven is om hier te spreken van een portret van de dag en ik verder in het midden laat of dat nu Marianne Vos moet zijn dan wel dat prachtige beeld van het Limburgse landschap dat zich voorgoed op mijn netvlies heeft gehecht.