The bridge

Het ligt misschien wel in de aard van de serie, maar ik zit nog altijd, na de tweede aflevering van de tien in totaal, wat onthand en vervreemd te kijken naar de nieuwe Deens – Zweedse misdaadserie “The bridge” op Canvas. Niet dat ze niet boeit, dat ze mij niet meesleept. Integendeel zou ik bijna zeggen. Daar staan de elkaar in hoog tempo opvolgende shots wel garant voor, zoals er op het verhaal en de lijn daarin ook weinig aan te merken lijkt. Misschien is het wel de fotografie, de montage, de regie die mij als kijker op het verkeerde been wil zetten. Allereerst is er veel in grijs dan wel zwart – wit gefilmd. Naar kleur moet je echt zoeken. Of laat ik het anders formuleren. Een suggestie van kleur, hoewel bepaald wel aanwezig, wordt er nauwelijks gedaan, waarmee de grauwheid van het bestaan in de woonwijken van Malmö extra benadrukt wordt. Dan zijn er de hallucinerende beelden van bijvoorbeeld voorbij razende wolken en vliegensvlug rijdend verkeer plus haast surrealistische scenes die bij de maker van ‘The Bridge’ een diepgaande bewondering doen vermoeden voor cineast David Lynch en meer nog voor diens trucages waarin deze zich te buiten ging in zijn vermaarde serie ‘Twin Peaks’. Die paralel is zelfs verder door te trekken naar de twee hoofdpersonen in deze misdaadserie, een Zweedse rechercheur en een Deense inspecteur, welke beiden zulke stereotypen zijn dat de caricatuur haast wordt benaderd.

Wat dus niet gebeurt, zodat ze geloofwaardige mensen blijven, hoewel ze dus ver doorgeschoten lijken in hun eigenaardigheid, maar daardoor meteen precies passen in de betreffende rol om het hele verhaal nog meer gezicht en handen en voeten te geven. Waarmee ik wat haken en ogen en ook nog valkuilen heb benoemd die het kijken naar ‘The Bridge’ tot nu toe voor mij zo’n vervreemdende ervaring maakten. Daarbij komt ook nog de voor mij zwaar wegende handicap dat er tussen twee afleveringen een week verstrijkt, met als gevolg dat je toch telkens vijf minuten nodig hebt om jezelf weer op te laden, om in de juiste stemming te komen. Waarmee het verhaal aan vaart verliest. En misschien is dat nog wel het grootste pijnpunt omdat ik juist het tegendeel heb ervaren met ‘The killing’ waar je dus iedere avond van een werkdag naar kon kijken en zo als het ware door de hele serie gesleurd werd. Die factor tijd zou als puntje bij paaltje komt wel eens de grootste belemmering kunnen blijken om ‘The bridge’ op dezelfde hoogte te kunnen waarderen. Wat niet wegneemt dat ze mij weer een fascinerende kijkervaring bezorgt.

Advertentie