Een sprekende pop?

Dat VVD – lijsttrekker Mark Rutte bij het naderen van de verkiezingsdatum meer en meer van streek begint te raken, is eigenlijk best te begrijpen. En dat hij zich daarom wat graag bij de hand laat nemen door de Telegraaf is ook nog verklaarbaar. Maar vreemd wordt het vervolgens wel dat hij er blijk van geeft zichzelf niet meer in de hand te hebben, dus zich maar laat souffleren en daarom moord en brand schreeuwt dat de opmars van de PvdA een bedreiging, een gevaar voor Nederland betekent. Sjuul Paradijs, hoofdredacteur van de Telegraaf, kon wel hoogst persoonlijk het woord hebben genomen, nu kennelijk zo alle registers door Rutte open getrokken worden. Er kon zo te zien wel paniek heersen in het rechtse kamp, te oordelen naar de alsmaar populistischer prietpraat die de nummer 1 van de VVD begint te verkondigen, daarmee zichzelf een brevet van onvermogen als staatsman gevend. Is het sowieso de verkeerde toon, nog erger is het dat het strategisch perspectief, dat immers verder wenkt dan 12 september, bepaald foutief is gekozen. Want hoe het ook gekeerd of gewend wordt, in de kiezersgunst is een duidelijke verschuiving naar links aan het optreden gezien de uitkomsten van alle peilingen gedurende de laatste weken.

Terwijl ze al van alles en iedereen verlaten was, is de rechterflank van het politieke spectrum alleen maar in een groter isolement komen te verkeren, is ze zelfs buitenspel komen te staan. Des te wonderlijker daarom dat Rutte nadrukkelijk in die richting blijft lonken in de hoop daar zijn winst te behalen. Met geen ander gevolg een des te grotere verwijdering ten opzichte van alle mogelijke partners die zich linkser dan de VVD bevinden en profileren en daarmee een veel lastiger positie om tot coalitievorming met die partijen te komen. Met zijn voortdurend gevis in de verkeerde vijver, want ter rechterzijde van de VVD, isoleert hij zijn partij ten opzichte van gesprekspartners waar hij toch mee in zee moet gaan gegeven het feit dat regeren rechtsom met de PVV uit den boze is. Vandaar dat de manoeuvres van Rutte niet te begrijpen zijn, onverstandig en nauwelijks nog getuigen van staatsmanschap en bijna tot de konklusie moeten voeren dat hij inderdaad niet meer is dan die sprekende pop die niet denkt en vooruit ziet, maar uitsluitend zegt wat anderen roepen.

Advertentie