Een knellende kwestie

Als een individu afwijkend gedrag vertoont, heb ik daar over het algemeen geen moeite mee. Het blijkt vaker verklaarbaar en te herleiden te zijn tot een tastbare oorzaak. En dat maakt het overgaan tot mijn orde van de dag meestal gemakkelijk. Het komt ook nog wel eens voor dat het niet de enkeling is die van het gebruikelijke pad af gaat, maar dat massa’s mensen en zelfs een groot deel van de bevolking in zo’n gedragspatroon vervalt. Waardoor ik plotseling de uitzondering word, degene ben die in het oog springt, omdat ik me niet wens te laten meeslepen in zo’n collectief vertoon. Met als meest sprekend voorbeeld de bijna – hysterie die zich van zoveel Nederlanders meester maakt als er een EK of WK Voetbal wordt gespeeld en het oranje het dagelijks leven beheerst. Dat is dan zo en ook nog eens te verklaren en daardoor te accepteren, hoewel het ver van mijn beleving en gevoelswereld af staat. Tussen die twee uitersten van opvallend gedrag bevindt zich ook nog zoiets dat min of meer te beschouwen is als een vorm van optreden of handelen dat kan ontstaan bij een verzameling individuen die op zich niets met elkaar te maken hebben, maar door de omstandigheden een groep kunnen worden omdat ze op eenzelfde wijze opvallend of merkwaardig reageren. Zoals bijvoorbeeld die tientallen mensen die aanwezig waren bij een Hazes – marathon in Amsterdam en die gelegenheid opluisterden door alle muziek te aanhoren met een voorbeeld van een hoed op die hun idool Hazes altijd droeg.

Wat mijn pet te boven ging, omdat ik geen enkel verband met het luisteren naar zijn muziek kon leggen. Maar de wegen van mensen kunnen nog ondoorgrondelijker zijn dan die van hen in dit overzichtelijke voorbeeld. Daarvoor kan ik veel dichter bij huis blijven, in mijn eigen Zuid – Limburg, waar de voorbije dinsdag ’s middags om circa drie uur de alarmsirenes spontaan begonnen te loeien. Ook ik hoorde dat, maar kwam niet verder dan een schouder ophallen en een “Goh” in tegenstelling tot die tientallen mensen die alsof ze erop hadden zitten wachten, direkt en spontaan de gemeente Valkenburg aan de Geul opbelden om te informeren wat er aan de hand was. In Maastricht ging het om 120 mensen die eenzelfde telefoontje tot de gemeente richtten, waardoor je je onvermijdelijk de vraag stelt of al die mensen op dat moment niks anders te doen hadden dan wel zo geconditionneerd waren dat dit hun enige reaktie kon zijn op dit voor hen zo afwijkend geluid. Ik snap in ieder geval geen snars van dit plotselinge opzien dat dat alarm op zo’n onverwacht moment baarde. En nog minder begrijp ik van de denkwereld die daaronder blijkbaar schuil gaat en vanzelf zulke groepen met hun curieus gedrag doet ontstaan. Een raadsel waar ik geen touw aan vast kan knopen noch een kop of staart ontdek. Zodat daardoor voor mij de vraag resteert of iemand anders mij op weg kan helpen naar het begin van de oplossing van deze voor mij toch knellende kwestie.

Advertentie