Het is vandaag zo’n doodgewone zondag in augustus, waarbij een gedicht past waarin de emoties niet alle kanten op vliegen noch de hemel wordt bestormd. Wat kan dan nog geschikter zijn om aan die eis te voldoen dan dit “Huis en tuin” van een van onze nog levende, grote dichters, Leo Vroman (1915)?
Hoe dromerig denk ik de wei
zo’n eerste zomer zonder mij.
Het huis is leeg, de tuin is vol.
De paardenbloemen pluizen bol.
De vogels maken geen geluid.
Het gras groeit boven de rozen uit.
Heel voorzichtig gaan de bomen
liggen om in slaap te komen.
Uit hun rompen rijst een woud.
En het huis wordt niet herbouwd.
MORAAL
Ach wat groeit het leven goed
als het niet van mensen moet
robschimmert 
Vooral die moraal, daar hou ik van…