San Marco

Hij blijft voor mij een wonderbaarlijk fenomeen waar ik maar geen naam of betekenis aan weet te geven. Iedere keer als ik hem weer zie, heeft hij een andere gedaante aangenomen en denk ik hem in zijn ware hoedanigheid getroffen hebben om bij een volgende gelegenheid te merken dat ik in die taxatie en het daaraan ontleende verwachtingspatroon kompleet op het verkeerde been ben gezet omdat hij zich dan totaal anders blijkt voor te doen. En nog ben je na die zoveelste keer niet ten einde raad, omdat je wel het gevoel krijgt steeds dichter bij zijn ware aard te geraken, hoewel je bijna zeker kunt weten dat ook dit weer een dwaalspoor is dat hij dan met zijn gedrag van dat moment heeft uitgezet. Zodat je er bijna staat op kunt maken dat die geschiedenis van je verbazing over zijn optreden, van dat steeds opnieuw verrast zijn zich absoluut zal herhalen als hij de volgende keer weer uit een ander vaatje tapt. Met als uiteindelijk gevolg en logische konklusie dat je er welhaast nooit in zult slagen om zijn ware aard te leren kennen en dat je hem wel voor de kop kunt kijken, maar nooit daarin. Op wie anders kan deze verzuchting van toepassing zijn dan op Marco van Basten, een man die zich als geen ander door niemand laat kennen met zijn voortdurend wisselend gedrag?

Met de konstante variatie in zijn optreden, waardoor hij inmiddels een scala van kwalificaties heeft weten te verzamelen. Van sfinx tot ijskonijn, van opgewonden standje tot onaanraakbaar en afstandelijk, van gifkikker tot een vat zonder emoties. Ze zijn hem al allemaal toegedicht en ze pasten zonder uitzondering op enig moment op hem in zijn veranderlijkheid die om een of andere reden nooit het idee van grilligheid of wispelturigheid hebben doen ontstaan, omdat hij kennelijk wel steeds het beeld van authenticiteit opriep en hij in al zijn grootheid als voetballer dat vat vol tegenstrijdigheden mag en mocht zijn. Reden waarom ook niemand er vreemd van opkeek toen hij gisterenavond in de Rotterdamse Kuip als trainer van Heerenveen zijn ziel en zaligheid helemaal aan zijn team verkocht en daarom totaal uit zijn dak kon gaan zonder dat dit iemand verbaasde ondanks dat het nog nooit door hem was vertoond. Wat hij te danken moet hebben aan zijn status als topvoetballer die hem onaantastbaar heeft gemaakt en hem dus ook boven elke wet en wetmatigheid heeft doen uitstijgen. Waardoor hij blijkbaar ‘San Marco’ werd genoemd, welke titel hij dus, omdat hij is zoals hij is, ook telkens weer weet te rechtvaardigen.

Advertentie