Heb ik de Olympische Spelen opgelucht achter mij gelaten? Heb ik een zucht van verlichting geslaakt omdat het Olympisch vuur is gedoofd? Ik vrees het van wel. Het begon mij teveel te worden naarmate de dagen vorderden en het evenement boven zijn eigen betekenis uit steeg en al het overige wereldnieuws in haar schaduw stelde. Alsof goud, zilver of brons nog de enige wezenlijke levensvragen waren en alsof de medaillespiegel nog de enige weergave was van de machtsverhoudingen in de wereld en een steeds grotere wissel begon te trekken op latent chauvinisme en sluimerend nationalisme, dat daardoor alsmaar meer aan de dag begon te treden, met daarbij die katalyserende rol van de media in de meest brede zin. Ik begon het aan mijzelf te merken en kreeg in de gaten dat ik mijzelf ook niet meer in de hand had, want mij gaandeweg meer begon te identificeren met de Nederlandse deelnemers en met name met diegenen die een kans op een medaille hadden. Met als gevolg dat ik mij erop betrapte dat ik naar 
bijvoorbeeld het BMX – toernooi, het zeilen en de dressuur zat te kijken, sporten waar ik normaliter totaal niets om geef, sporten die mij geen bal interesseren.
Wat evenzeer opgaat voor het hockeyen, zowel bij de vrouwen als de mannen, dat door het jaar heen volkomen langs mij heen gaat met als meest sprekend bewijs mijn volledige onwetendheid over het verloop van de Nederlandse hockeycompetitie. En dan zit ik tijdens de Olympische Spelen ineens zomaar te kijken naar halve finales en eindstrijden waarin het Nederlands team uitkomt en waar medailles te behalen zijn en daarmee een volgende stap gezet kan worden in de medaillespiegel, die onze nationale trots verder oppoetst. Daarin word ik gewoon meegesleept en ben ik niet bestand tegen de hype die tijdens de Spelen teweeg wordt gebracht, welk verschijnsel ik zo onder de hand anders best zou mogen kennen. Wat niet het geval blijkt te zijn omdat ik er voor de zoveelste maal in trap en mij op sleeptouw laat nemen door dat nationale sentiment. Waar ik lustig van baal, vooral omdat ik mij er niet tegen kan verzetten en het mij ook bij deze Spelen is overkomen. Waardoor ik niks wijzer lijk te zijn geworden. En dat is ontluisterend en tegelijk zo konfronterend dat ik daarom met name blij ben dat de Spelen zijn afgelopen en ik weer tot mijzelf terug kan keren, weer kan zijn zoals ik in feite wil zijn, bevrijd van dat nationale sentiment.
robschimmert 
Je bent achter in de 60, je laat je meeslepen door iets wat je leuk vindt, en achteraf ga je klagen dat je je liet meeslepen. Je vond het gewoon leuk en je houdt van nationaal sentiment. Wat is het probleem? Ik vind dat boogschieten en BMX helemaal niks, maar ja, als er medailles gehaald worden…(het is een vredelievende oorlog)
Misschien heb ik nog wel het meeste last van die rare tegenstrijdigheid in mij, die strijd tussen hoofd en hart.
Dat je je enorm ergert aan Kleintje Pils, maar onbewust toch zit mee te deinen?
Nou nee, zo erg ben ik er nog niet aan toe.
Van dat BMX-gedoe heb ik 1 rondje gezien. Ik vind het adembenemend dat mensen zoiets doen, maar weet ook dat die overige 100 manches exact hetzelfde zullen zijn.
Hockey, zeilen, tennis en dressuur vind ik met nog een berg sporten niet op de Olympische Spelen thuishoren. Gewoon terug naar hardlopen, kogelslingeren, zwemmen en wat turnen. Zou het aantal alteten en bobo’s meer dan halveren, waardoor het ook in minder vermogende landen georganiseerd zou kunnen worden. Daarbij viel deze keer niet eens naar hockey te kijken door hetafgrijselijke smurfengras. Ik hou dat echt geen 5 minuten vol en switch dan over naar een van de 12 anders sportkanalen.
Eigenlijk is dat bij mij het grootste probleem. Heerlijk dat de NOS ook de sluiting zonder commentaar uitzond op een 2de kanaal, maar als je zoveel keus hebt is er altijd wel iets interessants.
Ik vond juist de bal stukken beter zichtbaar dan bij een groene ondergrond.