Hoewel het steeds beter gaat met de natuur in Nederland, zoals bijvoorbeeld blijkt uit het bericht dat het bosgebied in Nederland de afgelopen jaren met zes procent is toegenomen, wil dat nog geenszins zeggen dat bij het beheer daarvan de neuzen van alle instanties dezelfde kant op staan. Je kunt zelfs van lachwekkende tegenstellingen in de bemoeienissen ermee spreken getuige een voorval in de omgeving van Roermond, in het stroomgebied van de Roer. Voor het behoud en het herstel van de natuurlijke staat daarvan heeft de Stichting Limburgs Landschap zich de laatste jaren met name sterk gemaakt. En met succes. Wat onder andere opgemaakt kan worden uit een gegroeide beverpopulatie welke haar plek heeft gevonden in en aan de oevers van deze rivier. Geen betere maatstaf voor het herstel van de natuur dan dat een dier als de bever het er zo naar zijn zin heeft. Wat tot grote tevredenheid zou moeten stemmen. Zo niet bij het Waterschap Roer en Overmaas dat zich kennelijk ook een rol toedicht in het beheer van de natuur en tot zijn schrik konstateerde dat een groot aantal populieren langs de Roer aangevreten waren door bevers met als gevolg dat ze op omvallen stonden.
So what, zou je als natuurliefhebber of beheerder daarvan zeggen. Laat de natuur alsjeblieft zijn loop hebben, zichzelf ontwikkelen, groeien of opnieuw uitvinden, zoals dat bijvoorbeeld zo fraai zichtbaar aan het worden is in grote delen van het stroomgebied van de Geul, in het bijzonder in de buurt van Valkenburg, waar dus echte plaatjes in het landschap beginnen te ontstaan. Maar daarvoor moet je dus niet bij het Waterschap zijn, waar men meer geneigd is te denken in termen van ratio en rechtlijnigheid en eigenlijk minder boodschap heeft aan die pure vormen van de natuur. Het mag allemaal wel, maar het moet vooral een beetje leuk voor de mensen blijven. Met als gevolg dat besloten werd om vijftien van die ‘bedreigde’ populieren om te kappen om zo het gevaar van vallen voor de kanovaarders op die rivier te voorkomen. Die enkelingen moeten zich daar immers veilig kunnen vermaken. En met het dienen van dat enkele belang werd des te helderder dat je kennelijk natuurbeheer en natuurbeheer hebt en dat deze spraak – en begripsverwarring waarin organisaties en instanties uitsluitend hun eigen naad naaien, nooit tot dat natuurlijk evenwicht kan leiden waar onze leefomgeving zo nadrukkelijk om vraagt.
robschimmert 