Iedere vier jaar ben ik in die val gelopen en ook deze keer overkomt het mij weer. Geen ontkomen aan dat ik er met mijn neus bovenop wil blijven zitten, dus mij geen bijzaak wil laten ontgaan. Wat toch wel wonderlijk is omdat die eenmalige interesse zich totaal niet verhoudt met ieder gebrek aan belangstelling in de tijd tussen de Olympiades. Daar heb ik het hier nadrukkelijk over. Dat betekent zoveel dat men mij normaal gesproken niet aan moet komen met verhalen, verslagen, beelden en praatjes over badminton, judo, eventing, turnen of zwemmen om maar een paar voorbeelden van sporten te noemen waar ik werkelijk helemaal niets mee heb. Ik sla er gewoonlijk totaal geen acht op, kijk nog niet eens om naar foto’s of uitslagen ervan. Ze doen mij niets, ze zeggen mij niets en ik heb bovendien heel wat betere en leukere dingen te doen. Zo is de gebruikelijke loop der 
dingen bij mij door de maanden en jaren heen. Tot op een dag de Olympische Spelen daar zijn en de openingsceremonie heeft plaats gevonden zonder dat ik daar een oog op heb geslagen, omdat ik die spektakels ook langzamerhand wel ken en ook geloof.
Want niet zodra is dag 1 van de Spelen begonnen of er gaat bij mij verrassenderwijs op dat moment ergens een luikje open waardoorheen een stuk interesse glipt waarvan ik de voorgaande vier jaar het bestaan niet had vermoed ofwel gewoon vergeten was. Opeens prikkelt alles mij dat met de Olympische wedstrijden te maken heeft en kan het niet zo gek of bijzonder als sport zijn of ik ben verkocht en zit er dan naar te kijken. Of het nu schermen is, handbal dan wel de moderne vijfkamp, in principe ontgaat mij niets meer zonder dat ik begrip van of greep op dat, noem het, virus kan krijgen dat mij te pakken heeft gekregen en dat, zo weet ik wel uit het verleden, als een wetmatigheid op de dag voor de sluiting van de Spelen uit mijn geest verdwijnt om vervolgens vier jaar te sluimeren, in welke tijd ik ook niet meer naar die obscure sporten omkijk en mij gewoon weer bezig houd met wielrennen en voetbal. Om mijn leven overzichtelijk te houden, zodat ik vier jaar later weer in die Olympische val kan trappen. Wat mij daardoor dan in feite haast toch overkomt als was het een virus waartegen inenten niet helpt.
robschimmert 
Ja grappig is dat. Zwemmen bijvoorbeeld, er is werkelijk niks aan om te zien. Het is dat ze zorgen dat je met high-tech camera’s wat afleiding hebt anders was het dood en doodsaai. Maar toch is het weer spannend.