Een heilloze weg

Afgelopen week, meer precies op 27 juli, schreef ik nog dat er bijna geen dag voorbij gaat dat ik mij door bepaald nieuws welhaast gedwongen voel om mij de vraag te stellen of dit nog wel mijn wereld is. Toen kon ik niet vermoeden dat die bijna-hartekreet een paar dagen later opeens pijnlijk aktueel zou worden. Want zelfs op zondag werd ik, zo bleek gisteren, niet meer met rust gelaten en werden mijn twijfels, mijn vragen alleen maar verder gevoed, zo ver dat wat mij betreft het punt begon te naderen dat we gezamenlijk over the top raken, dat onze beschaving haar limiet aan het bereiken is. Mijn spankracht werd in elk geval behoorlijk op de proef gesteld door het College van Zorgverzekeringen dat aan de Minister van Volksgezondheid adviseerde om bepaalde medicijnen niet meer te vergoeden omdat de hoge kosten ervan niet meer opwegen tegen de baten die ze voor patiënten opleveren ofwel omdat de kosteneffectiviteit in die gevallen ernstig in het geding dreigt te komen volgens deze ongetwijfeld wijze lieden die natuurlijk barsten van het verstand, maar op de gevoelsindex zo te zien nul komma nul scoren. Want dat ze een haartje belazerd zijn, staat voor mij als een paal boven water als ze deze heilloze weg in willen slaan door mensen die door het bittere lot van een zeldzame, ernstige ziekte zijn getroffen, gewoon te laten barsten omdat hulp aan hen nu eenmaal te duur zou zijn.

En die weg is niet alleen heilloos omdat elke ethiek, elke norm opzij wordt geschoven ten gunste van kille, geldelijke calculaties. Wat nog vele malen ernstiger is en stukken zwaarder telt in mijn beoordeling van wat hier wordt gepresenteerd, is dat er in dit advies taboes worden doorbroken, grenzen verlegd in de richting van punten waar het geaccepteerd wordt om het debat te beginnen of het bijvoorbeeld nog wel wenselijk is om iemand die ouder dan tachtig jaar is, te opereren. En wie zegt mij dat er langs deze weg niet een moment komt dat berekeningen uitwijzen dat behandeling van kankerpatiënten die ouder dan zestig jaar zijn, niet kosteneffectief meer is ofwel niet meer de moeite waard omdat betrokkenen economisch gezien nog onvoldoende rendement opleveren? Met als logische konklusie dat daar dan ook geen geld meer aan wordt gespendeerd. Dat zou zo maar ons voorland kunnen zijn dankzij de ingeving van dat College voor Zorgverzekeringen dat er wat mij betreft dus voor heeft gezorgd dat mijn vraag of dit nog wel mijn wereld is voor mij alleen maar dwingender is geworden.

Advertentie