‘The Killing’

Het had bijna niet beter geprogrammeerd kunnen worden. Want na afloop van drie weken “Avondetappe” moet je tijdens de late zomeravond toch wat. En om op hetzelfde tijdstip ook weer weken lang een uur te moeten kijken en luisteren naar al die deelnemers die over hun Olympische avonturen wat te vertellen zouden moeten hebben, is ook zo wat. Dus is mijn dank groot aan de KRO die het waagstuk is aangegaan om zes weken lang op elke werkdag tussen 22.45 uur en 23.45 uur een aflevering van de Deense serie “The Killing” te plannen, tegenover Studio Sportzomer van de NOS. En omdat haar faam haar was vooruitgesneld en omdat ik mij bovendien aangemoedigd voelde door alle artikelen die rond die dertigdelige serie de afgelopen dagen waren verschenen, heb ik gisteravond de eerste aflevering ervan bekeken, die meteen ook naar meer smaakte.

Met korte shots, een hoog tempo en meteen al perfecte akteerprestaties werd ik het verhaal ingezogen, dat een blauwdruk in beeldvorm bleek te zijn van de typische Scandinavische thrillers. Ook in “The Killing” wordt niet enkel en alleen ingezoomd op de misdaad en haar oplossing, maar wordt het hele spectrum eromheen belicht en onderzocht, met daardoor een veelvormige verhaallijn. Met maatschappelijk engagement, met human interest als onmiskenbare dimensies die diepgang en perspectief moeten geven aan het politiebedrijf in zijn algemeen en het recherche-onderzoek in het bijzonder. Zoveel werd al meteen duidelijk bij het begin van deze ambitieuze serie, die mij dus nu al te pakken heeft. Maar waardoor ik wel meteen met de vraag blijf zitten hoe ik het in hemelsnaam vol moet houden om al die dertig afleveringen te zien. Want ik heb nu al het gevoel dat ik er in feite geen een mag missen, omdat zo te zien alles met alles te maken heeft en daarom ook steeds de sleutel van een oplossing lijkt te bevatten.

Advertentie