Ondanks de valpartij die op zich een welkom excuus kon zijn, ben ik nog niet klaar met de Nederlandse aanwezigheid in de Tour. Hoewel alle kansen op een goede eindklassering verspeeld lijken, is er zeker na het kollektief falen in de eerste serieuze bergetappe nog genoeg reden om daarover ook wat noten te kraken. Want het gaat natuurlijk in de verste verte niet aan om die afgang terug te voeren tot de pech van de dag tevoren. Genoeg andere renners die ook in die crash betrokken waren, wisten zich de volgende dag wel op de been te houden en bij de eerste twintig te eindigen. Omdat daarmee dus die valpartij als excuus vervalt, wordt het des te interessanter om op zoek te gaan naar de oorzaken van deze zoveelste teleurstelling die de Nederlandse wielerliefhebber is bereid door al die vermeende talenten, door die klimgeiten in de dop, die die veronderstelde kwaliteiten maar niet waar weten te maken. Wat is er toch aan de hand dat dat maar niet lukken wil? 
Fysiek is het bij die Nederlandse renners allemaal best in orde en verschillen ze niets van hun buitenlandse kollega’s. Ze hebben net zoveel mee om ook groot in hun sport te worden. Maar waar het werkelijk bij hen aan mankeert, dat is hun beroepshouding, het verhaal tussen hun oren, de wil om de echte top te bereiken.
Daar zijn ze stuk voor stuk dus te aardige jongens voor, brave burgermanszonen die te beschaafd zijn om koste wat kost tot het gaatje te gaan. Die vooral niet van overdrijven houden omdat je geheel naar onze landsaard maar het beste gewoon kunt doen, omdat je dan al gek genoeg doet. Terwijl dat gek doen juist de enige voorwaarde is om de absolute top te bereiken. Dan moet je een maniak zijn, monomaan en de bereidheid bezitten om door een tiensteens muur te gaan, alleen maar om dat ene doel te bereiken. Wat ik al die op zich aardige knullen dus niet zie doen. Want Gesink heeft het slechts over zijn dochtertje, Mollema blijft die Groningse scholier, Kruiswijk zal het blozen nooit verleren, terwijl Ruijgh het allemaal net te veel begrijpt en Poels, jongen van het dorp die hij altijd blijft, te fijn besnaard lijkt om zich in de jungle die het peloton is, staande te houden. Voeg daar nog eens ploegleiders van het kaliber als Nico Verhoeven en Adri van Houwelingen aan toe, waarmee de Nederlandse braafheid en burgerlijkheid toch wel volledig wordt vervolmaakt, en je weet eigenlijk meteen dat het met het Nederlandse wielrennen in de Tour de France echt nooit wat wordt. Want zo’n maniak als Evans of Armstrong willen wij toch zeker niet zijn?
robschimmert 
Ik zou er geen enkele moeite mee hebben. Het lijkt een beetje op het verhaal van Cohen. Te beschaafd om de top te bereiken.
De volksaard met de spruitjeslucht van de jaren 50 zou de verklaring zijn???? Wat een baarlijke nonsens. Ben je wel eens in de buurt van een Danceparty geweest? Moet je eens gaan kijken, waar daar kun je de maniakale Nederlanders, die blijkbaar volkomen aan jouw gezichtsveld voorbij zijn gegaan, bij hordes tegelijk zien.
Zoals al vele malen eerder door mij betoogd [en jaar na jaar steeds duidelijker wordt bewezen] heeft het allemaal niets met burgerlijkheid te maken. Maar wel met het even keiharde als onthutsende feit, dat je in ons zielige landje al een “held” kan worden als mannetjesmakers dat maar vaak genoeg tegen de kudde schreeuwen. Geesink is daar een prima voorbeeld van. Al een aantal jaren [overigens denk ik dat 2012 de laatste keer zal zijn] wordt ons toegeschreeuwd welk een topper hij is. Terwijl het in feite slechts om een subtopper gaat.
Nederland is in veel opzichten een middelmatig sportlandje aan het worden [voetbal, herenhockey, volleybal, tennis, wielrennen etc etc] maar de mannetjesmakers blijven ons toeschreeuwen, dat het tegendeel waar is.
Niet de volksaard, maar de individuele mentaliteit is de oorzaak. Volgevreten, verwend, lui, labbekakkerig, grote bek ………maar presteren gebeurt bij hoge uitzondering, zeer hoge uitzondering als het om het internationale platform gaat.
Zoals ik al zei: maniakaal worden we pas als het om de ultieme uitspatting gaat. Dan gaan we nog tot het gaatje. Maurice Hendriks stak zijn verwachtingen-verhaal over de OS weer met het vereiste stalen gezicht van de professional af. Ben benieuwd wat zijn verhaal zal zijn in augustus. Naomi, wellicht tante Ankie en Epke …..maar dan moet het niet tegen zitten.
Verkeerd begrepen. Want die Nederlanders van die Danceparties die jij bedoelt, zijn maniakken voor die ene dag om daarna weer gewoon de burgerman uit te hangen met Rutte dus als hun icoon. De echte topsporter heeft daar niets mee van doen. Die is monomaan, die gaat door die tiensteensmuur en onttrekt zich aan alle wetten van het dagdagelijkse leven ten dienste van dat ene doel, de beste te worden. Wat een ander soort is dan waar jij naar verwijst en dat nu precies de tegenvoeter is van de Evans, de Wiggins en de Armstrongs, die wars zijn van elk groepsgevoel, op het asociale af, dus al helemaal niet kicken op het verblijf in de mallemolen van een Danceparty.
Heb je gemist het verhaal over Peter Sagan? Die buiten seizoen zich terugtrekt op de Antillen om zich daar eens lekker vol te laten lopen?
Voor de duidelijkheid: maniakken van het 24/7 type horen niet in de samenleving thuis, maar in het PBC. Voor types als Evans en Wiggins kan ik al net zo weinig bewondering opbrengen als voor onze omhoog geschreven en geschreeuwde helden. Evans is contactgestoord, Wiggins noemt zichzelf een soort proefdier [rat vindt hij zelf} wat zijn lichaam beschikbaar stelt aan de wielerwetenschap [alleen het woord al] om belangrijke wedstrijdjes te winnen. Thibault Pinot daarentegen is een soort renner, waar ik wel bewondering voor kan opbrengen.
Of ik er bewondering er voor heb, is niet aan de orde. Maar asociaal zijn is wel de conditio sine qua non je geen topwielrenner kunt worden en blijven. Dat heb ik beweerd en dat zullen die Nederlandse wielrenners op moeten brengen om de absolute top te bereiken.
Je negeert al of niet opzettelijk het door mij geponeerde standpunt, dat maniakken uit de categorie 24/7 niet in de samenleving maar in het PBC thuis horen.
Was Zoetemelk een maniak? Jan Jansen? Wim van Est? Of dichter bij huis: Indurain? Contador? Fignon? Thevenet?
Maniakken zijn m.i. van deze tijd en verzieken alles, dus ook in dit geval de wielersport.
Wat bewondering betreft: ik mag toch hopen dat je er geen moeite mee hebt als ik daar wel iets over zeg [a touch of feeling], waar jij blijkbaar de voorkeur geeft aan het klinisch benaderen van het een en ander [conditio sine qua non …. wie heeft dat bepaald? Een maniak?], zoals wielrenners als Wiggins c.s. hun sport benaderen.
Eens met jouw standpunt over maniakken. En natuurlijk waren de door jouw genoemde mannen dat niet. Maar was zo’n bijna maniakale toewijding toen wel nodig om de top te halen? Ik weet het niet. Maar nu zul je toch echt alles opzij moeten zetten, ook een sociaal leven, om de top te bereiken. Begrijp me echter niet verkeerd: dat wil niet zeggen dat ik met de kille, wetenschappelijke benadering van Sky sympathiseer. Absoluut niet. Passie, zelfs in het kwadraat (zie Marc Madiot) mag, moet en maakt de wielersport daardoor juist tot een van de mooiste sporte, ook voor de toeschouwers. En het is die volmaakte passie die ik bij de Nederlanders mis en die het hen onmogelijk maakt om de echte top te bereiken.
Nu zit ik weer helemaal met je op de lijn, waar ik meestal verkeer. 🙂 En me het prettigst voel.