De afgelopen dagen werd ik tot twee keer toe gekonfronteerd met beelden die direkt ontleend konden zijn aan mijn vroegste jongensdromen, die zestig jaar later ineens tot leven werden gebracht. Want natuurlijk had ik als jong jongetje in de beslotenheid van mijn eigen kamertje en onder de dekens de ruimte, de rust en de stilte voor mijn fantasieën, kon ik die daar de vrije loop laten gaan. En zo zag ik mij dan in alle grote wedstrijden voor een massaal toegestroomd publiek in stadions die niet groot genoeg konden zijn, de show stelen en de mooiste doelpunten maken. Om daarna uiteraard gefêteerd te worden door mijn medespelers terwijl de toejuichingen van de volle stadions op mij neerdaalden en ik als het ware opgetild werd door die geluidsgolven van het enthousiasme van die vele duizenden die mij zagen scoren. Dat droomde ik toen en dat beeld, die fantasie zag ik afgelopen donderdagavond werkelijkheid worden toen Mario Balotelli, de Italiaanse spits, zijn wonderbaarlijk doelpunt tegen Duitsland maakte, toen hij met een schot van 120 kilometer per uur het net achter de Duitse keeper Neuer teisterde.
Waarna het, alsof hij zich in het oog van de storm bevond, een split second stil rond hem werd, als om zijn goddelijke status van dat enkele moment extra te belichten, om gevolgd te worden door die massale ontlading van dat ontketende publieke gemoed. Een schok der herkenning beving mij dus meteen. Het was een ware Aha-Erlebnis. Niets meer en niets minder, die zich gisteren, zaterdag, nog eens herhaalde, hoewel minder onverwacht, omdat het beeld van die verslaggever die de Tour de France mag volgen, zich al zoveel jaren achtereen voor mijn ogen ontrolt. Wat echter niet wegneemt dat wat hij doet, nog altijd mijn gedroomd beroep is en dat ook altijd zal blijven, waaraan ik mij bij het zien van diens aktiviteiten, maar blijf verlekkeren. En vraag mij niet waarom noch waarom ik mij veel minder gemakkelijk vereenzelvig met die renners die het lijden zoeken en ik dus des te liever vertel over hun afzien, hun heldendom, hun onmetelijk presteren. Wat mogelijk veel, zo niet alles over mij zegt, juist omdat ik hier helemaal spreek van die ultieme jongensdroom, die ik zelfs mijn hele leven ben blijven dromen.
robschimmert 
En wat een gespierde beer he, die Mario.
Daar droomde ik toen niet van. Uiterlijk vertoon telde in die tijd niet zo.