De eigen tijd blijven begrijpen is best lastig en het wordt er met het klimmen der jaren ook niet gemakkelijker op. Met als gevolg dat verwondering bij het rondom mij heen kijken steeds meer mijn deel wordt zonder dat dat overigens van invloed is op mijn gemoed. Ik heb geleerd dat een schouderophalen en de konstatering dat het dus is zoals het is, best bevrijdend kunnen werken. Wat aan de andere kant ook weer niet wegneemt dat ik er dan maar het zwijgen er toe doe. Want natuurlijk wil ik anderen laten delen in mijn verbazing over al die verschijnselen en gedragingen die ik als atypisch, onnatuurlijk of als aangeleerd beschouw en die zeker niet in mijn van jongsaf aan opgebouwd gedrags – en gevoelsrepertoire voorkomen. Een inleiding, een aanloop die ik nodig heb om mijn lichte onbegrip over wat ik vanochtend in mijn krant onder ogen kreeg, te kunnen plaatsen en onder woorden te brengen. Het gaat om een foto die ergens in Limburg bij een basisschool is genomen op de laatste schooldag en die laat zien hoe zesdeklassers huilend bij elkaar om de schouders vallen omdat ze afscheid van elkaar moeten nemen.
Hun collectief verdriet, want daar is kennelijk sprake van, wordt gedeeld in krachtige omhelzingen. Alsof dat de blijdschap om de aangebroken vakantie, de hoop en de verwachting om de nieuwe en nabije toekomst in de schaduw stelt. Ik herken er in elk geval niets in omdat ik een totaal andere ervaring had toen ik de lagere school verliet en ik wist dat dit nu eenmaal de loop der dingen was. Precies hetzelfde werd dat afscheid van de basisschool door mijn drie dochters ervaren, ongeveer vijfentwintig jaar geleden. Die dag was nog altijd dat onvermijdelijk moment gebleven dat je nu eenmaal te accepteren had en dat bij uitstek de gelegenheid was om vol verwachting en met een beetje spanning vooruit te kijken. Resteert de vraag wat er nadien dan zo is veranderd dat diezelfde gebeurtenis nu ineens tot dit collectief verdriet, tot dit massaal vertoon van spijt moet leiden. Wat is er in de wereld rondom ons en in de mensen anders geworden, met dit openlijke leed tot gevolg, waarbij het voor mij de vraag is of dit nog allemaal echt en authentiek is of louter aangeleerd. Om voor het overige maar te zwijgen dat het mij allemaal eigenlijk ver boven de pet gaat, dit naar het zich laat aanzien eigentijdse ritueel.
robschimmert 
Dat boeide in mijn tijd inderdaad helemaal niet nee. Daar hadden we geen emoties bij.
Aanstellerij. Je vrienden zag je in de vakantie ook wel en de rest kon je niks schelen. Het vooruitzicht naar de vakantie en eventueel nieuwe school daarna, dat was allemaal belangrijk, de rest niet. Vreemd verschijnsel. Te veel reality tv gekeken of zo?
Precies zoals jij het zegt!