Een leger van plakplaatjes

Er is een goede kans dat ik deze en gene tegen de schenen schop en voor het hoofd stoot met het stukje tekst dat nu volgt. Maar dat vooruitzicht weerhoudt mij er niet van om mijn mening en gevoel onverholen tot uitdrukking te brengen. Want er zit mij iets flink in de weg. Ik begrijp iets niet meer waarbij ik ook nog de indruk heb dat ik daar helemaal alleen in sta, omdat je nooit iemand hoort over wat mij zo zwaar op de maag ligt. Het lijkt op een tijdgeest die ik niet meer snap. En het ergste is dat er geen ontkomen aan is omdat wat ik zo verafschuw telkens onstuitbaat mijn gezichtsveld binnendringt, ’s zomers uiteraard meer dan in de winter. Waardoor ik mij de borst weer nat kan maken gedurende de komende maanden als al die ermee uitgeruste lichaamsdelen en lijven zo nodig aan de openbaarheid moeten worden prijs gegeven. Omdat de bezitters ervan er kennelijk trots op zijn en vinden dat de schoonheid van de publieke ruimte met de tentoonstelling van hun lijfelijke opsmuk gediend zou zijn. En wat het nog onverdraaglijker maakt, is dat die lichaamsversieringen, die tattoos dus, hand over hand aan het toenemen zijn.

Nog niet eens wat betreft het aantal dragers ervan als wel dat het gemiddeld aantal tattoos per persoon alleen maar groeit. Een enkel plaatje volstaat niet meer. Een heel prentenboek op een arm is zo langzamerhand het minste wat mensen met zich mee plegen te dragen. Waarvan het plezier mij kompleet ontgaat terwijl ik ook niets begrijp van de trots waarmee ze de bezitters vervullen. Want als er ergens sprake is van wansmaak en kitsch, dan toch wel bij het overgrote deel van die tattoos, die je als mens met een beetje gevoel voor schoonheid toch niet dag in dag uit onder je eigen ogen wil hebben en ook nog eens je leven lang. Zodat de konklusie gerechtvaardigd lijkt dat wie zich met zo’n plaatje heeft uitgerust of nog van plan is om dit te gaan doen, zich voor altijd getekend heeft met zo’n brevet van waardering voor wansmaak en tegelijk met de afdrukken van al die momenten waarop het verstand de benen nam. Met de zekerheid dat dat eens terugkeert en de aanvankelijke trots plaats maakt voor spijt als het al veel te laat daarvoor is. Of zou dat lot die honderdduizenden die zich zo mooi dachten te tooien, niet staan te wachten, als ze vijftig, zestig zijn geworden en de jaren des onderscheids echt zijn aangebroken?

Advertentie