Het is in deze tijd van hoogconjunctuur, van bijna perverse welvaart haast niet meer voor te stellen dat het deze zomer op de kop af vijftig jaar geleden is dat ik, toen ik al bijna negentien was, mijn eerste serieuze buitenlandse reis maakte. Niet met mijn ouders, omdat dat voor hun hele gezin toch te begrotelijk werd, als het al niet te bewerkelijk was, want als een hele expeditie werd ervaren. Nee, ik had het voorrecht om op een gymnasium te zitten dat in één opzicht haar tijd ver vooruit was, omdat het voor de leerlingen van de vijfde klassen ieder jaar een reis van drie weken naar de Provence organiseerde. Met als doel om hen in kontakt te brengen met de klassieken, met de Romeinen die in het Zuidoosten van Frankrijk veel sporen van hun beschaving hadden achter gelaten. Wat, zoals nog eens gezegd, naar de maatstaven van die tijd toch behoorlijk bijzonder was, zo’n gezelschap van ongeveer vijftig scholieren met een aantal docenten dat per bus een kampeerreis maakte. Met meer ongemakken dan de doorsnee toerist van nu zou kunnen verdragen. Met wild kamperen langs de Seine, de Rhone en de Durance en de kost die altijd zelf klaar gemaakt moest worden, met open vuren en in the middle of nowhere. Bij de Pont du Gard, ergens in de Auvergne of in Riez.
Maar het was spannend, want nog nooit ervaren. Precies zoals die dagelijkse ritten met een bus van de Twee Provinciën uit Jutphaas die net de status van rammelbak was ontstegen, wat er verder totaal niets toe deed, omdat alles nog zo nieuw was en Willem een toffe kerel van een chauffeur werd gevonden. Drie weken van opwinding en sensatie, met dagelijks weer nieuwe ervaringen, waardoor de maat om indrukken van de klassieken op te doen, wel heel erg gauw vol was en het eigenlijke doel van die Provence – reis, hoog gestemd als het toch was, aan mij toen niet was besteed. Vaison, Orange, Arles, Glanum, Le moulin de Daudet en meer van dat fraais zijn toen bijna volledig aan mij voorbijgegaan. Hoewel ik er wel genoeg indrukken aan heb overgehouden, om ze toch niet te vergeten en veel, veel jaren later, in het midden van de negentiger jaren weer te gaan bezoeken. Waarmee die Provence – reis ten langen leste wel aan haar doel heeft beantwoord, want van mij een liefhebber van die streek met haar rijkdommen heeft gemaakt, waar ik de tien volgende jaren telkens ben teruggekomen. Zodat het zaadje dat in 1962 was geplant, vijfendertig jaar later uiteindelijk tot volle wasdom bleek gekomen en toch haar vruchten afwierp.
robschimmert 
Mijn eerste buitenlandse reis ging helemaal tot Luxemburg… 18 of 19 was ik toen. Maar ook die indrukken zijn onuitwisbaar opgeslagen.
Dit roept herinneringen op mijn huwelijksreis, waarin ik de Provence leerde kennen, de geur van lavendel leerde waarderen, het geweldig lekkere eten [vooral de patisserie] in eetgelegenheden in Vence leerde nooit meer te vergeten en mijn eerste spelletje jeu de boule aanschouwde in het schilderachtig mooie St Paul de Vence.
Beroemde plek waar dat jeule de boule werd gespeeld. Als ik het goed heb, aan het begin van het oude gedeelte en volgens mij ook de plek waar de hele wereld wel een keertje is geweest.
Wat mij nog helder voor de geest staat is, dat eega en ik eerste rang zaten op het terras van een restaurant [de eerste echte salade Nicoise werd daar naar binnengeschoven 🙂 ] en voor ons op het grindzandachtige plein liepen de stereotiepe Franse oude heren op hun dode gemak met de stalen ballen te werpen. Een heerlijk onthaastend effect had dat. En wat je situering betreft denk ik dat je de spijker op de klop slaat. Vanaf dat plein kon je namelijk een lekker relaxte wandeling door dat oude gedeelte beginnen. Wat wij na de salade ook hebben gedaan. 🙂
Dat moet inderdaad een heel bijzondere ervaring zijn geweest voor die tijd. Juist ook omdat het zo primitief moest, dat kan alleen maar bijgedragen hebben aan het avontuurlijke ervan.
Mijn eerste buitenlandse reis ging direct maar helemaal naar het puntje van Afrika, dat was in 1957.
Dat was me nogal een schoolreis van drie weken lang! Moesten de ouders het wel zelf betalen?
Wat dacht je? Zo elitair was dat gym wel. Maar zoals ik al aangaf, werden de kosten erg laag gehouden.