Het Bollini – syndroom

Eindelijk heb ik de goede naam gevonden voor het complex waar wij met ons allen als verwoede consumenten onder gebukt gaan zonder dat we dat overigens beseffen omdat het al zo vergroeid met ons is in al zijn vanzelfsprekendheid. Wij lijden in de welvaartsstaat waarin wij vol overgave leven, namelijk aan het Bollini – syndroom, terwijl we er niet eens weet van hebben en ons er daardoor nooit van zullen en kunnen bevrijden. Zo zijn we namelijk al geconditionneerd om ons steeds weer te laten meeslepen door de verleidingen die ons alsmaar worden gepresenteerd. De vraag of het wel nodig is, stellen wij onszelf niet meer. Het adagium ‘meer, mooier en makkelijker’ is alleen maar leidend en geldt nog als enige richtsnoer voor onze bestedingen. En dat mechanisme dat dus zo met ons op de loop gaat, werd opeens voor mij herkenbaar en bijna tastbaar toen ik eens vla moest kopen, waarbij mij gevraagd werd om niet met chocolade – of vanillevla thuis te komen. Nee, de mengvorm ervan, de dubbelvla, was op mijn boodschappenlijstje beland omdat die ook in een eigen verpakking wordt aangeboden. Maar of dat nou nodig is of dat er behoefte aan bestaat, blijft voor mij de vraag, omdat het een kleine moeite is om chocolade – en vanillevla thuis zelf tot die dubbelvla te mengen.

Omdat die dubbelvla niet verkrijgbaar bleek en ik toch aan die uitdrukkelijke wens wilde voldoen, zocht ik nog even verder en stuitte toen op een variant van die variant die die dubbelvla dus genoemd mocht worden. Want bij de producent, de Friesche Vlag, was er kennelijk diep over nagedacht hoe de consument nog verder verrast, verleid en behaagd kon worden. Met als resultaat een vanillevla met bruine stipjes, die bolletjes van chocolade bleken te zijn en daarom de naam Bollini had gekregen. En uiteraard was mijn greep naar dat product stukken sneller dan mijn vraag of mijn gedachte wat het nut van die variatie dan wel mocht zijn. Want ik wilde zo nodig een dringend verzoek honoreren, waarbij later, veel later het besef tot mij doordrong van het automatisme dat dus ook in mij bestond, klaar wakker was en mij ertoe bracht om deze bedachte en nooit gevraagde onzin ook aan te schaffen. Wat dus een simpel voorbeeld is van onze verslaving aan het consumeren, eigenlijk een klein voorval, dat zich met gemak laat vertalen naar een hogere orde en een grotere schaal en ons daardoor des te dwingender met de vraag confronteert of dit allemaal wel zo nodig moet. Met dank aan de bedenkers van Bollini die met hun inval dat mechanisme van de overbodigheid nog eens haarscherp bloot hebben weten te leggen.

Advertentie