In Geleen, tussen de Annastraat en het Koningsplein, ligt een winkelpassage die er nooit had mogen komen, maar er kwam in een tijd dat het idee bestond dat alles dat overdekt was en winkels herbergde, wel gezellig moest zijn en daardoor uitnodigde om te gaan shoppen. Maar het werd nooit meer dan zo’n verderfelijk trekgat dat per saldo nergens begon en ook nergens eindigde en daarom hoogstens een plek werd waar je het droog kon houden, maar verder niet veel meer toonde dan kaalslag en verrotting en daarmee een corridor werd waar je alleen maar zo snel mogelijk doorheen wilde lopen. Niet pluis is het er al jaren lang. Zoiets als het noodlot waart daar rond. Wat blijkbaar toch de voedingsbodem kan zijn om er iets moois te doen ontstaan en te laten groeien. Dat werd ik gisteren gewaar toen ik mijn auto op het Koningsplein parkeerde en mij bij het uitstappen de fraaie tonen van accordeonmuziek tegemoet waaiden. Geen deuntje, niet zo’n typisch volkswijsje waar dat instrument zich vaker toe leent. Nee, het waren reeksen van klanken die gespeeld werden en als het ware spontaan of a l’improviste die barse omgeving in werden gezonden en deze per direkt een ander gezicht bezorgden.
Zo overrompelend mooi was die bijna jazzy muziek die zonder begeleiding ook nog ritmisch wilde klinken. Aangetrokken erdoor en vooral nieuwsgierig geworden knoopte ik een gesprek aan met de jonge muzikant, die met zijn hoorbaar talent en zijn kwaliteit hier duidelijk op de verkeerde plaats terecht was gekomen, omdat hij met die klanken thuis hoorde in een studio of concertzaal. Waar het tot nu toe niet van was gekomen omdat hij pas sinds kort zijn geluk in ons land was komen beproeven. Op de bonnefooi was hij uit Roemenië onze kant op gereisd zonder in die korte tijd dat hij nu in Nederland was, al tegen de juiste mensen aan te zijn gelopen die hem verder op weg konden helpen. Wat naar mijn stellige overtuiging vroeg of laat te gebeuren staat met deze jonge Roemeen, die prachtige muziek naar ons heeft gebracht zonder ons de kaas van het brood te eten. Integendeel zou ik bijna zeggen. Hij maakt ons slechts rijker. Waarmee hij de volgende Oosteuropeaan is die het schreeuwend ongelijk van dat PVV – meldpunt volledig bewijst. En let verder op mijn woorden. We gaan absoluut meer van deze accordeonist horen. Onthoud het maar vast. George Dura is een naam om niet te vergeten.
robschimmert 
Ik ben er hier in Eindhoven een kwijt, maar dat zal niet dezelfde zijn. Wel beslist ook een uit Midden-Europa, vrij donkere jongeman, maar die speelde toch niet zo jazzy, maar wel echt heel erg goed. Of zou het toch dezelfde zijn?
Dat is vast en zeker dezelfde omdat hij mij een proces verbaal liet zien dat in Eindhoven op het bureau Strijpsestraat een paar weken geleden was opgemaakt naar aanleiding van het verlies van zijn paspoort. Het kan dus niet missen.
Ok, niet al te groot, vrij bruin, gitzwart haar en meestal zo’n smal baardje? Hij speelt vrij luid ook 🙂
En in het zwart gekleed en zwarte accordeon?
Precies!
Stuur hem eens gauw terug dan!
Volgens mij is hij binnenkort op weg naar Boekarest om een nieuw paspoort te halen.
Aha, die, die was ik in Eindhoven ook al kwijt…
Haha, grappig dat jullie ‘m allemaal kennen!
Dat komt omdat hij dus echt opvallend goed speelt.