De taalpurist aan het woord

Noem mij maar gerust een taalpurist. Ik schaam mij er niets voor en ik vind het zelfs een Geuzennaam. Ik ben er trots op dat ik mij nog altijd sterk wil maken voor het behoud van onze taal en voor een zorgvuldig gebruik ervan. Want taal is iets van jezelf, een middel waarmee en waardoor je je uitdrukt, je wezen, je emoties laat zien en laat horen. Nou, en als dat zo dicht bij je staat, dan mag je er toch zeker zuinig op zijn? Waarbij je je op verschillende fronten in de strijd kunt gooien. Denk bijvoorbeeld aan de wijze waarop het Nederlands wordt uitgesproken en die de schoonheid van die taal vaker geweld aandoet. En dan gaat het zeker niet over de vele dialecten die onze taal kent en die slechts als een variant of een verbijzondering zijn te beschouwen. Maar dan heb ik het wel over de overdrijving die de indruk van uiterste beschaving moet wekken, maar zo de taal wel ernstig kan misvormen, zoals dat naar mijn opvatting gebeurt met die zwaar aangezette rrr of bij dat geaffecteerde taalgebruik. Dan is er dat om zich heen grijpend foutief omgaan met het Nederlands, dat bestaat in het zondigen tegen de meest elementaire spellingregels, in het ontbreken van benul van de juiste vervoegingen. Geen haan die daar naar kraait, laat staan een punt maakt van de d en de t als die op de verkeerde plaatsen staan. Een kniesoor die daar op let, is de sfeer die ontstaat als je daar je mond over open trekt en al helemaal als je het waagt om misse stijlfiguren als “ïrriteren aan” en “de media heeft” aan de orde te stellen.

Waardoor je jezelf een roepende in de woestijn waant en nog nauwelijks durft te reppen van die zondvloed die helemaal onze taal verpest en het Nederlands als sneeuw voor de zon zal doen verdwijnen, wanneer daar geen blokkade tegen wordt opgeworpen. En uiteraard is taal een dynamisch geheel dat voortdurend aan verandering onderhevig is, die je zelfs toe zult moeten toestaan, of ze mooi is of niet. Als ze maar authentiek is en zich op een natuurlijke wijze in de levende taal mengt zoals dat met straattaal gebeurt of als er sprake is van leenwoorden die afkomstig zijn uit een allochtone omgeving. Dat is alleen maar toe te juichen in tegenstelling tot die onzalige gewoonte die met name in reclamekringen en de media heerst om te pas en te onpas en eigenlijk zonder noodzaak het Engels te gebruiken als een Nederlands alternatief nog altijd voorhanden is met als gevolg dat dit hele verschijnsel zich steeds meer begint in te vreten in onze taal, Want we praten met het grootste gemak over sale als het uitverkoop is, over bottom line in plaats van onder de streep, over low price and high service, wat voorbeelden zijn die al ingeburgerd lijken. Maar juist hier gaat het van kwaad tot erger. Waarvan ik de afgelopen week een bizar staaltje tegenkwam op een affiche dat een groot volksfeest aankondigde op 30 april, en niet op Koninginnedag, maar nota bene op Queensday. En toen dacht ik: “Ben ik nou gek of zijn we dat met zijn allen aan het worden?”