Een cordon sanitaire?

De val van het minderheidskabinet – Rutte mag dan aanleiding zijn geweest voor een feestelijk gevoel bij mij. Die pret is maar van korte duur geweest, toen de weerbarstigheid van de dag – dagelijkse werkelijkheid van politiek Den Haag zich weer aandiende. Want toen het er in de gewijzigde omstandigheden op aankwam en er zaken moesten worden gedaan, dienden zich de aloude reflexen en dezelfde spelletjes weer aan. Van links tot rechts en door het hele midden. Niks en niemand uitgezonderd. Hoewel dit een moment en een situatie was dat het landsbelang nu eens met hoofdletters moest worden geschreven, zagen de politieke leiders van alle partijen kans om van hun overleg om een datum voor nieuwe verkiezingen vast te stellen een Poolse landdag te maken waarin het eigen belang zwaarder woog dan dat van anderen, laat staan dat er iets van eensgezindheid te bespeuren viel dat in de richting van een algemeen belang wees. En niet dat het een ongelukkig incident was, een vergissing begaan in het heetst van de strijd. Dat werd de volgende dag, gisteren tijdens het Kamerdebat over de ontstane crisis, nog alleen maar pijnlijk manifester. Los van het vertrouwde en irritante vliegen afvangen van elkaar, waar ik mee heb leren leven en die ik als een van die onvermijdelijke gewoonten op het Binnenhof beschouw, sprong iets anders mij veel nadrukkelijker in het oog en riep tegelijk veel vragen bij mij op.

Eigenlijk kon ik mijn ogen niet geloven, want ik zat op het puntje van mijn stoel in afwachting van het vuurwerk dat naar mijn idee zonder twijfel zou losbarsten als Geert Wilders zijn bijdrage in het debat ging leveren. Hij was immers de direkte aanleiding tot de crisis, de scheurmaker, die, zo zou je als buitenstaander denken, toch heel wat uit te leggen had. Even logisch zou het zijn dat andere partijen, met name die in de oppositie zaten, de nodige vragen voor hem hadden over zijn optreden en zijn gedrag. Des te verrassender was het voor mij dat hij, op Arie Slob van de Christen Unie na, door niemand in de Kamer daarover werd bevraagd. Het bleef stil. Angstig stil. Zo’n stilte die sterk doet denken aan bot negeren. En dat gebeurde er ook in feite. Waarna ik het unheimische gevoel kreeg dat dit wel eens de opmaat kon zijn tot het volkomen isoleren van de PVV, tot de instelling van een cordon sanitaire om die partij. Wat een stommiteit van de hoogste orde zou zijn, omdat het die partij volledig in de kaart speelt als ze zich afzet tegen de Haagse elite. Nog kwalijker is het echter dat zulke methodes gehanteerd worden in het centrum van de democratie. Waar het voorbeeld gegeven behoort te worden. Dat een toonbeeld van beschaving dient te zijn waarin voor dit soort trucs en spelletjes geen plaats mag zijn en waar ieder die gekozen is, volledig aan het democratisch spel mag meedoen. Hopenlijk heb ik mij schromelijk vergist, heb ik het niet goed gezien. Neemt niet weg dat bij dit soort vege tekens direkt aan de bel getrokken moet worden. En dat vond ik nu eens wijs om dat hier te doen.

Advertentie