De prijs van lichtvaardigheid

Het kan aan het tijdstip gelegen hebben. Want geen media-onvriendelijker moment dan de late zaterdagmiddag, waarop het mislukken van het Catshuisberaad werd bekend gemaakt. Waardoor het op internet, en met name op Twitter en Facebook, opvallend stil bleef. Alsof er alleen maar een zucht van verlichting geslaakt hoefde te worden. Alsof dat al genoeg was omdat de blijdschap over die breuk in de coalitie bijna vanzelfsprekend was. Het enige dat er te beluisteren viel was dat dit de onvermijdelijke afloop van die zeven weken onderhandelen was, een voldongen feit waar kennelijk niemand meer aan wilde tornen en waar niemand nog van leek op te kijken. Die stemming, die sfeer was wel heel erg voelbaar, te meer daar een geluid van spijt, van verzet of van enige boosheid nergens te beluisteren viel. Wat toch een teken aan de wand genoemd mag worden en dat de drie politieke leiders die voor deze afgang verantwoordelijk zijn, zich zeker mogen aantrekken. Omdat zij anderhalf jaar geleden koste wat kost dit experiment van een minderheidskabinet met gedoogsteun van een partij hebben doorgeduwd in een tijd van crisis en onzekerheid, die daar nu juist niet om vroeg. Met voor elk ook een eigen en afgetekende verantwoordelijkheid. Zoals Verhagen van het CDA die zijn partij tegen de wens van een aanmerkelijke minderheid deze coalitie in heeft gemanipuleerd. En Wilders die zo bezeten van macht was en nog altijd is dat hij zich met opzet en met zijn volle verstand in de gedoogpositie manoevreerde op een moment dat een land nu net dat soort flauwekul niet kon gebruiken.

En ten slotte Rutte die zich zelf volledig heeft overschat en deze klus en konstruktie heeft aangevat zonder zich ook maar enigszins bewust te zijn van de risico’s die dat allemaal met zich bracht. Met lichtvaardigheid zo op het eerste gezicht als de grootste gemene deler die in ieders gedrag als component is terug te vinden. Terwijl deze zich ook nog eens heeft herhaald in de afgelopen zeven weken waarin het geloof alsmaar bleef overheersen dat ze het met elkaar wel eens zouden worden over die 15 miljard die bezuinigd moest worden. Zo denderden zij in die weken in maart en april maar door, verblind door het te behalen resultaat zonder nog oog voor elkaar en ieders motieven te hebben. Met als pijnlijk resultaat dat Nederland op het meest ongelegen moment met lege handen staat, niets kan laten zien van wat er bezuinigd gaat worden om het begrotingstekort terug te dringen naar die beroemde 3% die wij met onze grote mond aan onze partners in de EU op legden. En zo komt Boontje om zijn loontje, staan wij te kijk dankzij de lichtvaardigheid van drie politici die met deze mislukking van hun Catshuisberaad zestien miljoen Nederlanders de slechtst mogelijke dienst hebben bewezen en er het beste aan doen om vliegensvlug benen te maken in plaats van nog het lef te hebben om met beschuldigende vingers naar elkaar te wijzen. Afrekenen kan de kiezer het beste en dat die dat doet, daar kan alvast staat op gemaakt worden.