Bij een ‘once in a lifetime experience’ wordt er als vanzelf gedacht aan bungeejumping, parapenting, kitesurfing, parachutespringen of wat voor een riskante vorm van vrijetijdsbesteding. Het schijnt altijd te moeten gaan over waaghalzerij. Maar dat lijkt mij toch een wel erg beperkte definitie van die unieke ervaring waar dan over gesproken wordt. Er kan veel meer onder die noemer gerangschikt worden als maar een ruim kader gehanteerd wordt. Want ik zou niet weten waarom datgene dat ik gisteren heb ondergaan, heb meegemaakt, niet diezelfde benaming zou mogen verdienen. Te meer omdat het heel bijzonder was en nog nooit door mij ervaren. Gedurende een half uur bevond ik mij voor mijn gevoel in een simulatie die het sterkst aan science fiction deed denken. Zo bijzonder was het, maar absoluut het tegendeel van spielerei. Bittere ernst, want een onderzoek, een scan waarbij door middel van magnetische golven opnamen van delen van mijn lichaam werden gemaakt.
Uitgerust met koptelefoons, een mat die als antenne diende en een infuus werd ik daartoe een buis in geschoven om daar gefotografeerd te worden en gedurende een half uur klanken en reeksen daarvan te horen die door Brian Eno of de Chemical Brothers geproduceerd hadden kunnen zijn. De variatie van bliep-blieps, bwah-bwahs, tuu-tuus en trrrrrrs was zodanig dat de tijd, dat half uur dat bij aanvang een eeuwigheid leek, haast omvloog doordat die geluidsgolven zo’n amusementswaarde hadden, veel afleiding bezorgden en je haast dwongen de ogen te sluiten om ze volledig te ondergaan. Bijna in trance lag ik op het laatst daar, zonder verder nog aan het doel van mijn aanwezigheid en mijn positie in die buis te denken, waardoor het niet veel scheelde of ik had het jammer gevonden dat het einde van de sessie werd aangekondigd, waardoor die haast prettige roes van de MRI – scan onherroepelijk afgelopen was.
robschimmert 
Als de uitslag dan ook maar goed is, dan wordt het helemaal leuk.
Bijzonder dat je het zo ervaren hebt, veel mensen worden er erg ongemakkelijk van.