Een vent als Beatrix

Ik ben absoluut geen monarchist. Ook geen republikein. Eerlijk gezegd loop ik nauwelijks warm voor de discussie over de meest gewenste staatsvorm. Wat mij alleen interesseert en bezig houdt, is dat de parlementaire democratie wel overeind blijft. Het jasje waarin zal mij verder worst wezen. En of een koning of een president ons staatshoofd is, geloof ik allemaal wel. Wat niet wegneemt dat ik steeds meer lol beleef aan de positie die Beatrix in en ten opzichte van de politiek is aan het innemen. Misschien wel omdat ze zich daarin gedrongen voelt door alle onbeschoftheden en beledigingen die zij zich vooral de laatste paar jaar moet laten welgevallen met Wilders daarbij in een schaamteloze hoofdrol. Zodat het zich haast laat raden hoe de sfeer tussen die twee zal zijn tijdens de consultaties die per traditie altijd plaats vinden voor de vorming van een kabinet. Om te snijden, denk ik zo. Waarbij alleen maar gedacht hoeft te worden aan de impertinenties die Wilders zich en plein public tegenover Beatrix permitteert en waaruit geen enkel respect voor haar of een vorm van beschaving blijkt. Zo wordt er door hem op de persoon gespeeld. Met als de onvermijdelijke vraag daarop of we dit met zijn allen wel moeten willen. Niet alleen dat ons eigen staatshoofd zo openlijk wordt geschoffeerd.

Maar evenzo andere staatshoofden als die hier in Nederland op bezoek komen, onze gast zijn en dan de goede kans lopen om stevig uitgescholden te worden. Zoals de Turkse president overkwam, toen hij door Wilders voor christen-pester, Koerden-mepper en Hamas-vriend werd uitgemaakt. Waarna Beatrix die dit kennelijk niet wenste te pikken, subtiel en vorstelijk haar gram haalde op Wilders, niet door hem rechtstreeks te attaqueren, maar door het grootse verleden van Turkije te roemen, door te verwijzen naar de belangrijke rol die de Turken innemen in de regio en in de wereld en door Turkije een inspiratie en een voorbeeld voor velen te noemen. Een sterk staaltje die lofzang dat des te meer waardering verdient omdat Rutte en Rosenthal het af lieten weten, te labbekakkerig als zij waren om hun nek uit te steken door afstand te nemen van de beledigingen van Wilders. Want met hem moeten zij, willen zij blijkbaar verder, gegijzeld als ze door zijn gedogen zijn. Waardoor zij in elk geval geen kerels genoemd hoeven te worden. Want wat moet je nog met zulk slag als er tenminste nog één vent is die wel haar mond open doet, deze grofheden niet accepteert, haar verantwoordelijkheid neemt en de rol oppakt die haar precies past. Dan hebben we het over Beatrix in eigen persoon, die dus wel bereid is om Wilders zijn vet te geven, en gelukkig niet alleen achter de deuren van Noordeinde. Dat heet dus het echte voorbeeld geven.

Advertentie