Een deceptie op de Cauberg

Hoewel ik er geen heel jaar naar uitkijk, verkneukel ik mij toch wel een week of drie van tevoren op de Amstel Gold Race. Zeg maar, vanaf de dag dat Milaan – San Remo wordt gereden. Parcours en deelnemerslijst boeien mij daarbij nog niet zo. Het traject waarlangs gereden wordt, staat namelijk vast, terwijl redelijk tot goed voorspelbaar is wie aan de start zullen verschijnen. Daar wordt de voorpret niet door bepaald. Wel door de weersomstandigheden waaronder deze enige Nederlandse wielerklassieker met een grote internationale status zal worden gereden, en die een onvoorspelbare factor vormen met een duidelijke invloed op het koersverloop. En dat betekent zoveel dat ik in stilte elk jaar weer hoop dat het op de wedstrijddag koud, winderig en regenachtig zal zijn, omdat dat bijna een spectaculaire wielerkoers garandeert. Welnu, wat dat laatste aangaat, werd ik als de ware wielerliefhebber gisteren duidelijk op mijn wenken bediend, hoewel het wel iets harder had mogen waaien. Maar voor de rest waren alle voorwaarden aanwezig voor een spannende en spetterende Amstel Gold Race waarvan ik in alle comfort thuis via de televisie zou kunnen genieten, drie uren lang. Hoe bedrogen ben ik gisterenmiddag uitgekomen. Misschien had ik de goden, de weergoden in dit geval, wel teveel verzocht.

Want de omstandigheden waaronder de koers moest worden gereden, waren zo slecht, het was zo koud, dat de renners als het ware verstijfden en niet meer in beweging te krijgen waren, geen aanvechting voelden tot een aanval of een initiatief, dus met een grote groep bijeen bleven en er nauwelijks een wedstrijd van konden en wilden (?) maken. Met als enig gevolg een stomvervelende koers zonder demarrages en uitlooppogingen die er echt toe deden, en per slot van rekening een wedstrijd die in de laatste kilometers, tegen de Cauberg in Valkenburg, ontplofte omdat het wel de bedoeling was dat er een winnaar uit de bus kwam. En die was er dan ook in de persoon van de bijna anonymus Enrico Gasparotto, die daarmee de passende winnaar was voor deze 47e editie van de Amstel Gold Race. Want een grotere naam verdiende ze niet gezien het hele wedstrijdverloop, dat per saldo voor de echte liefhebber van deze sport een grote deceptie was zeker na het wekenlang reikhalzend ernaar uitkijken. Maar niettemin blijven die liefhebbers onverdroten achter met de hoop dat ook in dit wielerseizoen er een dag komt, misschien wel een aantal dagen, dat aan de verwachtingen wordt voldaan. Waarna ze toch weer verder kunnen met hun liefde voor deze sport, die overeind blijft, als ze maar zo af en toe met spektakel en spanning door de renners wordt beantwoord. Jammer dat het daarvoor gisteren blijkbaar te koud was.

Advertentie