Hoewel dit geen litanie wordt, is de lezer toch vast gewaarschuwd. Want de lofzang die ik tot nu toe pleegde af te steken op de zestigplus – tijd, op de periode van het leven waarin niet meer gewerkt hoefde te worden en van het pensioen genieten de hoofdzaak was, wil ik toch wat nuanceren. Omdat die levensfase ook genoeg haken en ogen met zich blijkt mee te brengen. En dan heb ik het niet zozeer over alle fysieke ongemakken, over de lichamelijke pech, waardoor wij een abonnement op het ziekenhuis en de medische zorg lijken te hebben gekregen. Dat zit er nu eenmaal dik in als je wat ouder wordt. Daar is geen ontkomen aan. Maar wat daardoor wel vervelend is dat het je sociale leven alsmaar meer gaat beheersen. Bij elke ontmoeting zijn onze ziekten en kwaaltjes kennelijk een welkom aanknopingspunt om een gesprek op gang te brengen en gaande te houden. Hoewel wij belangstelling heel erg waarderen, zitten wij er niet op te wachten om het permanent alleen nog maar daar over te hebben. Wij hebben waarachtig nog wel wat meer te melden en buiten de noodzaak om met ons eigen lijf bezig te zijn genoeg interesses waar wij ons goed mee kunnen amuseren. Echter, die schijnen vaker lastiger aan bod te kunnen komen omdat onze gesprekspartners uiteraard ook het nodige over hun leven, hun pijntjes en hun beperkingen te melden hebben. Met als enig gevolg de dominante aanwezigheid van al die ongemakken bij iedere gelegenheid die zich maar voor kan doen.
Terwijl wij dus, zoals al gezegd, best nog wel wat anders te vertellen hebben. Waar het schijnbaar niet van mag komen omdat er nog zo’n thema is dat velen zo interesseert dat zij daar wel hun zegje over moeten doen, hoewel dat vaker ook weer neigt naar geklaag en gejeremieer. Dat is namelijk het pensioen, de AOW, dat zijn de tegenvallers die onvermijdelijk lijken als de inkomsten na 65 jaar zo maar minder worden met logischerwijs daar direkt mee verbonden noodkreten over verdwenen indexering en geringere koopkracht. Wat op een toon en met een hardnekkigheid gebeurt dat je welhaast moet geloven dat de bedelstaf voor ons collectief nadert en waarin je, als je niet op je qui vive bent, heel gemakkelijk meegesleept kunt worden. En dat moet je meemaken in een land dat een van de rijkste ter wereld is en ook terwijl daar feitelijk voor ons weinig aanleiding toe is omdat wij ons naar behoren kunnen bedruipen zonder dat wij ons in het paradijs op aarde en in luilekkerland wanen. Maar wat nog veel meer voor ons telt en ons hevig doet balen van al dit gezeur, is dat wij nog blij zijn dat wij met onze lichamelijke problemen elke dag het leven hebben en daar zoveel als mogelijk van proberen te genieten. Zodat wij al dit gezever het ene oor in laten gaan om het het andere oor uit te laten komen om zo bij onze les te blijven en vooral onze eigen orde van de dag aan te houden. Maar het is maar dat men het weet. Ook boven de zestig bestaat er geen hemel op aarde.
robschimmert 
Ik heb juist het idee dat de inkomsten meer worden na de 65e verjaardag. AOW komt erbij, loonheffing gaat omlaag….of het moet gaan om mensen die tot hun 65e gewerkt hebben en pas op dat moment stoppen.
Nou, die indruk wordt door deze en gene allerminst gewekt als ik af moet gaan op het gesteun en gekreun. En dan onthoud ik je maar alle schrijnende details over gederfd inkomen die dan de revue passeren.
Een dag niet geklaagd is een dag niet geleefd.
Mijn ouders werden rijk na hun 65ste. Mijn vader heeft als 1-verdiener altijd een minimaal loon gehad, waar jaren niet mee rond was te komen. Een auto hebben we dan ook nooit gehad en de televisie en telefoon kregen we erg laat. In het begin waren er de kosten voor de kinderen en na hun 55ste namen die kosten af en werden deels aangevuld met kostgeld van diezelfde kinderen. Maar op dat moment is mijn vader door een 10-tal foute operaties arbeidsongeschikt geraakt en ging het inkomen nog verder naar beneden. Gelukkig hadden ze toen dus ook minder kosten. Dus toen opeens beide ouders AOW kregen was dat een vetpot aangevuld met een minimaal pensioentje van 100 gulden per maand. Zij waren de hemel te rijk en gingen vaker op vakantie dan ooit. Aan een auto zijn ze nooit meer begonnen en dat scheelt een berg geld. Aan het eind was er nog een heuse erfenis te verdelen, die door de AOW was opgebouwd.
Zelf heb ik het maar omgedraaid. Ik ben na mijn 43ste begonnen met het opnemen van mijn pensioen. Dat bevalt me goed. Waarom wachten met zoiets tot het moment dat de mankementen gaan komen? En dat ik dat kan doen zal ook met de autokosten te maken kunnen hebben. Ik heb namelijk geen cent in een auto of ook maar een rijbewijs gestoken. Daarnaast laat ik me niet uitkleden door maandelijkse kosten voor mobiel bellen. Volgens mij is er dan ook veel meer te bereiken op uitgaven- dan op inkomsten-gebied. Wat de reclames ons ook mogen wijsmaken; tevredenheid, gezondheid en geluk kan je niet kopen.
Maar Xiwel, hoe doe je dat, je pensioen nu al opnemen? Het mijne betalen ze pas uit na mijn …. weet ik niet, welke leeftijd.
@Mack: Klopt ook niet helemaal. Ik stop de laatste 8 jaar geen pensioen meer een een verplicht potje maar geef dat nu uit. Rond mijn 25ste werd ik verplicht om pensioenpremie af te dragen. Als ik toen de keuze had gehad, dan was ik daar niet aan begonnen maar had ik het zelf weggezet met een hoger rendement in zaken waar ik minder bedenkingen bij heb. Toen ik stopte met werken was meteen dit probleem opgelost. 🙂
Op die manier. Ja, schandalig eigenlijk dat die pensioenmensen nog vrij rondlopen terwijl ze geld vroegen voor diensten die zo slecht waren dat je je geld beter op de bank kon zetten.
Volgens mij is het geld dat ik in mijn pensioen heb gestoken ook in rook opgegaan…
Even bijpraten mag. Als er hele ladingen ziekten dreigen te worden besproken, zeg ik na een minuut of wat: “Zullen we het nu over iets leuks hebben?” Dan gaat men meestal wel ergens anders op over.
Gezever over inkomen hoor ik eigenijk nooit. Je verkeert gewoon in de verkeerde kringen. Het valt dus allemaal best mee.
Precies, je moet gewoon met rijkere mensen omgaan 😀