Een portret van Sonja

Ik heb haar nog altijd heel hoog zitten. In feite mis ik haar nog iedere dag sinds zij besloten heeft om een punt achte haar televisiewerk te zetten. Want zie maar eens haar gelijke momenteel te ontdekken. Een vruchteloos streven dat eens te meer haar kwaliteiten onderstreept en laat zien wat voor een leegte zij heeft achtergelaten. En het respect dat ik al voor de professional Sonja Barend had, is na zaterdagavond voor haar als mens ook nog eens toegenomen nadat ik door een van haar getoond filmisch portret zicht had gekregen op een deel van haar levensverhaal dat je op zijn minst dramatisch en tragisch zou kunnen noemen. Waardoor het des te verbazender is dat zij met die bagage, noem het gerust een loodzware last, tot zulke hoogten heeft kunnen stijgen en zo voorbeeldig haar werk heeft gedaan. Want anderen zouden, lopend op zulk dun ijs, onherroepelijk kopje onder zijn gegaan. Zo niet Sonja Barend, die al op jeugdige leeftijd te horen kreeg dat haar biologische vader, toen zij twee jaar was, in Auschwitz was terecht gekomen door een onnadenkendheid van haar moeder die toen twee mannen aan de deur kwamen en vroegen of haar man thuis was, dat bevestigde waardoor hij niet meer de gelegenheid kreeg om zich zoals te doen gebruikelijk twee verdiepingen hoger te verbergen. Dit gebeurde in 1942.

Nog geen jaar later echter beviel haar moeder van een zoon, waarvan de vader al snel bij de familie introk zonder dat iets duidelijk was over het lot van de vader van Sonja Barend. Direkt daarna werd haar moeder opnieuw zwanger, waarna zij echtscheiding aanvroeg en vervolgens trouwde met de man die de stiefvader van Sonja Barend werd zonder dat zij dat natuurlijk wist. Sterker nog, het verhaal kreeg tijdens dat uitgezonden portret van haar helemaal een curieuze wending toen bleek dat de oudste van de twee jongens in de nog altijd bestaande archieven geregistreerd stond met de naam Barend, terwijl hij onmogelijk door de vader met die naam verwekt kon zijn, omdat die immers al wat langer daarvoor op transport was gesteld. Waarmee een macaber beeld ontstond en de contouren van een treurige familiegeschiedenis zichtbaar werden, waarvan Sonja Barend altijd weet moet hebben gehad, maar die van geen invloed is geweest op haar stijl en haar optreden, althans voorzover dat voor mij als buitenstaander zichtbaar is geweest. Maar waardoor ze wel nog meer respect van mij heeft gewonnen. Want wat een last zal het zijn geweest om met zo’n wetenschap en met wie weet wat voor een vermoedens en onzekerheden een leven van een bekend Nederlander als zij toch was, te hebben moeten leiden.

Advertentie