Is er een nog toepasselijker gedicht te bedenken dan dit “Pasen” van Kees Winkler (!927 2004)?
In het bos vonden wij een hazenleger
de moeder bleef dichtbij en bang
de jongen met de neus in elkaars wang
we raakten ze niet aan, zo bleven ze integer
Er was nog flink nachtvorst, zouden ze overleven
we dachten haast van wel en gingen ons weegs
het bos was dor en had nog iets leegs
zou het ze al voldoende voedsel geven?
Zo filosofeerden wij wat na maar de Natuur
heeft haas en Pasen nu eenmaal verbonden
wanneer ze niet door een vos worden verslonden
maakt deze herfst de jager ze het leven zuur.
robschimmert 
Dichters van vroeger deden hun best te rijmen, net als kunstenaars hun best deden iets gelijkends te schilderen.