Hoewel ik de binnenlandse politiek al jaren op de voet volg, bevat ze nog genoeg geheimen voor mij waarvan ik niet de illusie heb die ooit te ontraadselen. Ze doen zich steeds aan mij voor, verbazen mij telkens weer, maar ze zijn zoals ze zijn en blijven dat tot in de eeuwigheid. Een van de meest sprekende voorbeelden van die mysteries is de vaak opzienbarende draai die politici in hun opvattingen maken zodra ze geen publiek ambt meer vervullen, geen minister meer zijn en zich niet meer gebonden hoeven te weten aan coalitiedwang of partij – c.q. fractiediscipline. Het geweten mag opeens weer gaan opspelen zoals je dat verrassend genoeg ziet bij met name oud – CDA – politici, terwijl daarentegen vooral oud – PvdA – bewindslieden hun ziel opeens met gemak blijken te kunnen verkopen aan de duivel die ze zolang te vuur en te zwaard hebben bestreden in naam van de sociaal – democratie. Waarmee de geloofwaardigheid van die beginselen allerminst is gediend. Want wat zijn die principes en strijdliederen nog waard als je zo gemakkelijk van de ene op de andere dag naar het kamp van de tegenstander kunt switchen zoals Wim Kok, Lodewijk de Waal, Wim Meijer dat bijvoorbeeld opzichtig deden en daarmee hun vroegere bloedbroeders een mes in de rug staken en de PvdA zo eens te meer in diskrediet brachten, vooral omdat het waarom van die draai, die met gemak verraad genoemd kon worden, niet helder werd gemaakt.
Dan toch stukken meer respect voor veel van die oud – CDA – politici die eenmaal bevrijd van die sfeer die er onmiskenbaar hangt in het centrum van de macht, toch geheel op hun eigen kompas zijn gaan varen met menigmaal de meest verrassende escapades en opinies, die er in het publieke debat wel degelijk toe deden en van invloed waren of moesten zijn op de gedachtenvorming binnen hun partij, het CDA. Weliswaar niet altijd met succes, maar er werd naar hun opvattingen in elk geval wel geluisterd. Oud – politici als Aantjes, de Jong, van Agt, Lubbers, van den Broek tellen nog altijd mee en hebben zeker een stem in het kapittel als het om de richtingbepaling binnen het CDA gaat. Nog afgezien van het feit dat het daarnaast goed doet om te zien dat zij niet beducht zijn om een geheel eigen en vaker tegendraads geluid te laten horen dat velen tot voorbeeld zou kunnen en zelfs moeten strekken. In tegenstelling dus tot al die oud – PvdA’ers die volstrekt in de vergetelheid zijn geraakt, van hun partij en haar idealen zo lijken te zijn vervreemd, dat ze zichzelf en hun reputatie voorgoed hebben afgebrand. Die contradictie die die oud – politici op die manier in leven houden, is dus zo’n geheim dat de politiek spannend houdt en daarom mijn aandacht blijft vangen.
robschimmert 