Het theater van Rutte

Poppenkast werd het ergens genoemd, het overleg in het Catshuis. Mag ik het theater noemen omdat ik daarmee, denk ik, de opgevoerde werkelijkheid dichter benader? Want van een verhaallijn, een scenario is er tot nu toe geen sprake. Er bewegen zich wat figuren, waarvan het stemgeluid niet eens te horen is. Ze spelen volgens afspraak stommetje met als gevolg dat er een schimmenspel wordt opgevoerd dat nog het meest dichtbij komt, het tastbaarst is als een van de hoofdrolspelers zonder overigens verder boe of bah te zeggen, maar slechts zijn hand opstekend, op de fiets passeert wat dan meteen een van de meest opwindende momenten van de dag moet heten. Over theater dus gesproken dat zijn vorm krijgt in het voorbijkomen van een man in pak op een volstrekt gedateerd rijwiel waarop hij twee straten eerder moet zijn gestapt om zo dat plaatje te kunnen maken. Anders kan het niet gegaan zijn. Geen normaal mens, ook de gemiddelde Hagenees niet, die zo gekleed op een fiets gaat zitten of je moet Donner heten of een ambtenaar aan wie de tijdgeest geheel is voorbijgegaan.

Wat dan nog als rariteit wordt geaccepteerd. Ieder ander weldenkend mens moet weten dat hij zo de pias uithangt die erom vraagt om uitgelachen te worden. Want een vertoning is het toch bijna als een eerste minister zich zo naar zijn werk verplaatst, althans op die manier probeert zijn gewoonheid zichtbaar te maken. Waarbij het nog erger is dat de betreffende vent op elk ander moment nooit te beroerd is om zich als jonge en ongedwongen premier voor te doen. En dan nu ineens deze metamorfose. Alsof daar wordt ingetrapt. Niet dus. Omdat je op je klompen aanvoelt en ook ziet dat het hele schouwspel niet deugt, in scene gezet moet zijn, met Rutte dus als die kwast die wat theater maakt, maar er geen benul van heeft dat zijn gespeelde ernst slechts op de lachspieren werkt. Want ooit een premier gezien die zo verkrampt op een dienstfiets zat? Voor Rutte is die primeur, die – dat moet gezegd – wel met één hand aan het stuur durft te rijden. Waarmee hij zich wel vlotter dan Donner en Brinkhorst heeft getoond, hoewel hij ze met dit hele vertoon qua stijl en stijfheid aardig begint te naderen.

Advertentie