Nomofobie

Mocht iemand er nog anders over denken, dan wil ik hem bij deze graag uit de droom helpen. Het kan inderdaad nog steeds gekker en er is ook geen enkele aanwijzing om de gedachte te koesteren dat het wel eens een keertje ophoudt. Nog dagelijks kunnen wij ons verbazen over de wonderlijke wegen die de mensheid steeds inslaat of in elk geval wel ontdekt. Je kijkt er soms je ogen bij uit of je staat met je oren te klapperen als je van het volgende bizarre staaltje van de mensensoort hoort. Een opzienbarend voorbeeld van die evolutie heb ik hier bij de hand. We vertellen niets nieuws als we eraan refereren dat er jaarlijks tientallen ziekten bijkomen als gevolg van de groeiende inzichten van de wetenschap en de toegenomen kennis om diagnoses te stellen. Waarbij je je vaker de vraag stelt als er weer een nieuwe ziekte is benoemd, of het wel zo’n vaart moet lopen en of de sop de kool wel waard is, omdat het allemaal vaker verzonnen lijkt. Zo ongelooflijk zijn en klinken vaker nieuwe ziektebeelden. En soms werken ze hevig op de lachspieren, als er sprake is van zo’n bizarre ziekte of diagnose dat je je best ervoor zou moeten doen om ze gefantaseerd te krijgen. Welnu, in dat speelveld zijn we terecht gekomen met een fenomeen dat in eerste instantie ook vele therapeuten hevig verbaasde, wat echter snel minder werd toen de aantallen mensen werden genoemd die eraan zouden lijden.

Want verricht onderzoek wees uit dat in de groep van 18 tot 24 jarigen 77 procent er last van had, terwijl het in de groep van 25 tot 34 jaar om 66 procent ging die eraan leed. Dus waarachtig geen kattenpis dit verschijnsel dat alleszins serieus te nemen is en zich als een epidemie over toekomstige generaties lijkt te verspreiden, hoe ongelooflijk het ouderen ook allemaal in de oren zal klinken. Want het zijn me getallen als je het dus hebt over die nieuwe ziekte die nomofobie wordt genoemd en die bestaat uit heftige gevoelens van angst, uit paniekaanvallen als men zijn mobiele telefoon niet bij de hand heeft, kwijt is geraakt of vergeten en zich daardoor onthand voelt en afgesneden van de rest van de wereld. Alsof men een deel van zichzelf is kwijt geraakt. Zozeer schijnt dat gevoel, die angst er bij die frequente gebruikers in te hakken. En uiteraard gaat het volkomen langs mij heen, snap ik niets van dit verschijnsel, kan ik mij er geen voorstelling van maken. Waardoor ik mij een gelukkig mens voel, met name omdat ik mij nog altijd over al die technische verworvenheden kan verwonderen en het ook nog aangenaam vind als zij mij eens de baas zijn. Want dan kun je nog blij zijn als je er zo nu en dan van verlost ben. En dat is dus het tegenovergestelde van die nomofobie, die nieuwe ziekte die over de wereld raast.

Advertentie