Manische depressie bij PSV

Wie de afgelopen maanden het reilen en zeilen van PSV een beetje heeft gevolgd, moet de stellige indruk hebben gekregen dat er rond die club een sfeer van manische depressiviteit is komen te hangen. Het ‘himmelhoch jauchzend und zum Tode betrübt’ is nog maar een flauwe afspiegeling van de wisseling in stemmingen bij spelers, staf en supporters als gevolg van de onberekenbaarheid van de resultaten welke de hoofdmacht boekt in de hoogste klasse van het betaald voetbal, de Eredivisie. Wat er des te meer inhakt nadat de verwachtingen ten aanzien van een te behalen landskampioenschap zo hoog waren opgeschroefd na de koop van vele spelers voor tientallen miljoenen. Waarmee alles en iedereen rond PSV zichzelf op scherp zette en uiteraard nauw op de voet werd gevolgd door de rest van het land voorzover dat althans te maken had met of belangstelling bezat voor het voetbal in Nederland als zodanig. En zo kon een evenwicht dat er bestond rond die kampioensfavoriet, welke PSV beslist was, alleen maar wankeler worden met elke nederlaag die werd geleden of bij ieder tegenvallend resultaat. Dat leidde er onherroepelijk toe dat de neerwaartse spiraal alleen maar neerwaartser ging en het aantal zondebokken telkens groter werd in de mineurstemming die wel moest gaan heersen omdat niet aan de gewekte verwachtingen werd voldaan.

Met daarentegen een oprisping van hoop en vreugde die eveneens alle proporties overschreed, als er een zege werd behaald met aantrekkelijk spel. Want ook dan stond de hele goegemeente, met inbegrip van de vaderlandse voetbaljournalistiek, klaar om datzelfde PSV de hemel in te prijzen. Daar zou je toch de weg van kwijt raken, zeker als datzelfde vuurtje ook nog eens flink werd opgestookt door twee van die oud – gedienden, die ijdel genoeg zijn om zich gestreeld te voelen als hun mening wekelijks over hun PSV gevraagd wordt. En net zo dom met hun onbekookte gedachten waarmee ze niemand een dienst bewezen, behoudens waarschijnlijk zichzelf, omdat ze met hun dikke verhalen de gemoederen niet tot bedaren brachten, maar die alleen meer oppookten en daarmee die manisch depressieve sfeer creëerden, waarin zij in hun tijd ook gedijden. In elk geval toen al niet uitblonken door intellect, waarvan ze in de loop der tijd blijkbaar niets extra hebben gekregen, die gebroeders van de Kerkhof, die ook nu weer het hoogste woord hebben en de nieuwe trainerstaf na die ene zwaluw die ze afgelopen zondag hebben gezien, de hemel in prijzen. Waardoor het beste advies aan die twee nieuwe trainers, Cocu en Faber, alleen maar kan luiden om uit de buurt van die gebroeders te blijven die nog altijd kakelen als kippen zonder kop, dus als enig houvast bieden dat er nooit een verstandig woord uit hun hoofd komt. Hoogstens geluid, dat trouwens ook nergens op lijkt.