Ik blijf er aan meedoen, maar tegelijk heb ik toch wel een moeizame verhouding met de sociale media. De oppervlakkigheid, de schreeuwerigheid van Twitter heb ik al vaak genoeg hier aangehaald om er nu nog een nieuw en verrassend inzicht aan toe te kunnen voegen. Mijn gedachte erover is ongewijzigd gebleven, eerder nog versterkt. Maar mijn account geef ik niet op omdat het als medium deugt om de wijzigingen op mijn weblog onder de aandacht te brengen van mijn volgers. Waardoor het helpt als podium om het bereik van dat weblog groter te maken. Daarnaast begint mijn relatie met Facebook ook steeds aarzelender en lastiger te worden, maar dan toch om andere redenen dan waaraan ik refereerde om mijn ongenoegen met Twitter te verklaren. Mijn beginnende frustratie ten aanzien van Facebook wordt veroorzaakt door het feit dat dit medium in de praktijk niet waarmaakt wat het wel belooft. Het beoogt namelijk een sociaal netwerk te zijn dat vrienden, kollega’s, studiegenoten en kennissen met elkaar in kontakt brengt en langs die weg ook informeert over ieders bezigheden en interesses. Een prachtig objectief, maar tegelijk ook zo kwetsbaar zoals de praktijk in mijn gezichtsveld uitwijst. Een praktijk die vorm krijgt door de deelnemers, wat meteen ook de achilleshiel is van het netwerk, want bepalend is voor de kwaliteit van de informatiestromen.
En daar blijkt het behoorlijk mee tegen te vallen. Want wat bakken die deelnemers aan Facebook er nou helemaal van? Is er iemand die wel eens zorgt voor een echte eye-opener, voor informatie waar je even recht voor gaat zitten? Ik ben het nog niet tegen gekomen, maar des te meer plat getreden paden, die voor mij geen enkele toegevoegde waarde hebben, laat staan dat ze mij iets vertellen over het hebben en houden, het doen en laten van die deelnemers aan mijn eigen kring, die ik over het algemeen nog wel enigszins ken, op enige wijze kan plaatsen. Wat mij onmogelijk lijkt als je 600, 700 of nog veel meer vrienden hebt. Dat kan toch niets meer opleveren dan een hoop flauwekul, een fotootje hier, een linkje daar, maar voor de rest nauwelijks iets nieuws onder de zon, laat staan dat er ergens ook maar een spoor van diepgang is te ontdekken. Waarmee het hele Facebook voor mij een wassen neus is en haar pretenties totaal niet waarmaakt. Dat neemt echter niet weg dat ik ook hier mijn account aanhoud omdat ik er een welkom podium vind om de aandacht te vestigen op mijn weblog, dat voor mij toch de ideale plek blijft om mijzelf te presenteren en mijn gedachten, gevoelens, wensen en meningen te ventileren en het debat daarover eventueel aan te gaan. En last but not least. Om mensen te ontmoeten en meer en beter te leren kennen. Want daar is het mij uiteraard het meest om te doen.
robschimmert 
Ik “twitter” , maar naar gemiddelde maatstaven in de kantlijn. Omdat het een verstandige keus is om niet iedereen die een natte wind laat te gaan volgen. Zoals ik ook niet wil en niet toesta, dat iedereen mij volgt.
Ik “facebook” nadrukkelijk niet. Desgevraagd heb ik me een maand of wat geleden voor het eerst serieus verdiept in die tool, die voor ontstellend veel mensen het voornaamste bestaansrecht lijkt te zijn. En daarom ook door steeds meer bedrijven wordt gebruikt om hun vaak zeer bedenkelijke waar te slijten.
Via You tube vond ik wat “instant cursusjes Faebooken”. Ik heb het serieus met een open mind bekeken. En kwam tenslotte tot hetzelfde oordeel wat ik daarvoor ook al had: wat een “zak met lucht”, wat een leeg, haast zielig gebeuren. En vanaf dat moment benauwt de wetenschap, dat blijkbaar miljarden mensen all over the globe zich ermee bezig houden, me meer dan ooit.
Als ik me verveel blader ik weleens door de social media heen. Maar ook ik ben geen echte social media freak…
Dit is toch gewoon hetzelfde verschijnsel als dat het nooit ergens over gaat in Nederland? Niet dat dat erg is, dat is gewoon een teken dat het goed gaat.
Ja, die dubbele relatie heb ik er ook mee 😦
Twitter ervaar ik steeds meer als een wedstrijd vliegen afvangen (tussen kwakende medekikkers zeg maar ;-)) en bij Facebook ervaar ik een FLINK probleem dat ik verschillende (soorten) relaties met verschillende mensen heb, zeg maar. Er zijn mensen die je uit een soort van familiair-historische beleefdheid ;-} toevoegt, maar die dan wel je hele tijdslijn volpompen met vage berichten en/of plaatjes — die je, juist door die “familiair-historische beleefdheid” ook weer nauwelijks kunt wissen.. Zeg maar, opgedrongen relaties uit de kindertijd. (Helaas kan ik er niet over bloggen, maar het is iets wat wel zwaar aan mn nek kan hangen.)
Enfin, en dan ben ik dus weg.
En mis ik óók de berichten van mensen die ik niet zou willen missen.
Volgens mij vergaat het anderen ook zo— iedereen met z’n eigen verhaal. Lang hield ik het gescheiden: Facebook voor de vrienden die letterlijk verweg woonden, Hyves voor de vriendschappen rond het Schoolpleinhek, enz. Maar helaas is iedereen aan het verhuizen naar Facebook.
🙂 Heel raak Jolie. Ik zat ook net te denken of ik al die pininterst en instagram gevalletjes ging blokkeren. Weinig statussen waar je nu eens vrolijk van wordt. “met me liefie op de bank” en dan vijf likes eronder, het is toch godsgeklaagd.
@Mack dankje!! Jij durft dan tenminste te DENKEN ‘zal ik ze gaan blokkeren of niet’ 🙂 (kZal die gedachte ook ns toelaten. Ben op het moment ‘geveld’ met koorts/griep (er zijn ergere dingen hoor maar) dat geeft overdenkingstijd :-))
Pinterest, wat was dat nou ook alweer? Dus jij vindt dat mijn Instagram gevalletje oninteressant? Mijn tijdlijn zit ook zo vol met niks dat ik voor de zoveelste keer overweeg Fb er weer vanaf te knallen. Twitter vergeet ik ook regelmatig maar daar heb ik geen last van. Wat Jolie zegt, dat afwegen wie je wel en wie niet, en dan die precaire familieverhoudingen op Fb, hebben we dat hele Fb eigenlijk überhaupt nodig? Ik zeg: weg met Facebook! Wie volgt?
Jij eerst.
Ik vind Instagram even interessant als jij de Formule 1 interessant vindt.