De Syrische kwestie

Het Syrische drama begint inmiddels zulke proporties aan te nemen dat de laksheid van de internationale gemeenschap elk menselijk verstand en gevoel overstijgt. Het gaat niet meer aan om te verwijzen naar de slachtingen in Rwanda, Darfur of Bosnië waar geen lering uit blijkt te zijn getrokken. Want de wereld is onmachtig, zo schijnt het, als het menselijk lijden een bepaalde maat passeert. Dan weten we het niet meer, kijken we de andere kant op of zijn er plotseling andere of grotere belangen in het geding. Zo cynisch kan een werkelijkheid zijn en tegelijk onbegrijpelijk als in een Libisch geval wel ingegrepen kan worden, terwijl dus in de Syrische situatie tienduizenden, honderduizenden aan hun lot worden overgelaten en over de kling gejaagd dreigen te worden. Woede is daarom op zijn plaats, maar nog niet effectief, zelfs niet als een Turkse premier Erdogan zich daaraan te buiten gaat. Omdat het blijkbaar door grotere mogendheden wordt weggestreept tegen een eigen of ander belang dat van een hogere orde is, met tot nu toe de rol van China en Rusland voldoende in de picture om daar nog verder op in te gaan. Maar even verontrusend en misschien wel net zo kwalijk is de passieve rol van de Verenigde Staten die ook bijna niets van zich laat horen en de EU het vuile werk laat opknappen.

De reden daarvoor kan geen andere zijn dan dat Washington in de Syrische kwestie nadrukkelijk de belangen van haar bondgenoot ter plekke, Israël, van harte meeweegt. En laat nu precies dit land totaal geen heil zien in al die Arabische volksbewegingen en al helemaal niet in die Syrische opstand, omdat het zich met de aanwezigheid van een figuur als Assad aan het bewind verzekerd weet van een redelijk comfortabele status quo die overzichtelijk is en daardoor de ruimte biedt om de focus volledig op Iran te richten. Welke stabilieit natuurlijk flink onder druk kan komen te staan met veranderingen in de gezags – en machtsverhoudingen in dit toonaangevende buurland Syrië dat tot een onzekere factor verwordt als daar door de opstand een regering aan het bewind komt die wel eens aanmerkelijk vijandiger kan komen te staan tegenover de staat Israël. En dat zou de stilte en passiviteit van Washington kunnen verklaren omdat de joodse lobby in haar politiek een dominante rol speelt. Zo dominant dat die duizenden Syrische levens geen rol spelen noch risico’s rechtvaardigen, omdat ze niet passen in dat Amerikaanse spel in het Midden Oosten, dat zich louter en alleen kenmerkt door naakte macht, cynisme en Realpolitik die ten dienste is van de Joodse staat en haar machtige aanhang over de plas. Waar met de beste wil van de wereld en uit alle macht geen speld tussen is te krijgen.

(En om het beeld te completeren is de invalshoek die kollega – weblogger  Mack gisteren koos op http://mackwebber.wordpress.com/2012/03/09/de-wereld-is-mooi-en-de-mens-is-goed/ zeker zo welkom en de moeite van het klikken daarnaar zeker waard)

Advertentie