Het is een van die hedendaagse voorbeelden van hoe mensen tegen windmolens moeten vechten. En het erge en beschamende is dat het maar door blijft gaan omdat niemand kennelijk in staat is om voor eens en voor altijd duidelijk te maken dat het gewoon om een verloren strijd gaat. Al dertig, veertig jaar lang gaat het maar door, het geploeter van vijfenvijftigplussers die tegen de stroom op moeten roeien om weer een baan te bemachtigen. Onbegonnen werk, zo leert mijn ervaring, voor die kategorie ongelukkigen om opnieuw aan de bak te komen. En uiteraard hartstikke onterecht wat hen daarmee overkomt. Maar het is nu eenmaal niet anders dat de werkelijkheid een stuk weerbarstiger is dan de politiek en alles dat daaromheen cirkelt, vindt en wenst en daarin ook nog eens volhardt. Want kijk maar eens wat er in de loop der jaren al niet aan plannetjes is bedacht en opgetuigd om dit maatschappelijk probleem op te lossen. Van coaches tot omscholingscursussen, van stemmingmakerij, stigmatisering tot aan sancties toe. Niets hielp en die ouderen bleven werkloos ondanks dat ze zich suf solliciteerden. Het bedrijfsleven, de overheid, hadden bij monde van al die managers die immers hun medewerkers selecteren, geen boodschap aan de grote verhalen die zo gretig in de microfoon en voor de camera werden afgestoken om de mensen in het land vooral op maat te bedienen.
Op de werkvloer en in het veld heeft men namelijk altijd alleen behoefte gehad aan die jeugdigen die nog eenvoudig te plooien waren, zich snel de kennis eigen maakten, in de kracht van hun leven verkeerden en bovendien niet te veel hoefden te kosten. Met als gevolg dat die treurige geschiedenis zichalweer ontrolt en het volgende bedrijf in dit drama rond die werkloze ouderen wordt opgevoerd, nu onder regie van de VVD, die helemaal geen sociale scrupules kent en dus met gemak wat meer registers opentrekt bij monde van hun bewindslieden Kamp en de Krom. Die rollen wat graag nog eens extra met de spierballen, voeren de druk op met als enig voorspelbaar resultaat dat de vijfenvijftigplussers die nu aan de kant staan, gegarandeerd over de kling gejaagd zullen worden, de kans op een baan moeten vergeten met als finaal resultaat de bedelstaf na tientallen jaren werken. Wat dan, als we die twee liberalen mogen geloven, te wijten is aan een gemis van verantwoordelijkheidsgevoel, omdat er banen genoeg voorhanden zijn. Want zo gemakkelijk praat dat als je aan de kant staat, aan de goede wel te verstaan, met als extra voordeel de beschikking over de botte bijl. Waar het lekker mee hakken en zwaaien is, als je tenminste behept bent met niet al te veel medegevoel, dat je dus bij die Kamp en zijn maatje de Krom beslist niet hoeft te verwachten.
robschimmert 
Tja, hoe krijgen we voor elkaar dat de “55-jarigen vloek” ook voor de heren Kamp en De Krom zal gaan gelden? Want blijkbaar is alleen de echte praktijk de enige school waarvan dat soort heren nog iets zouden kunnen opsteken.
Moeten we als kiezers straks zover gaan, dat we niet meer stemmen op een partij, die 55-plussers op de kandidatenlijst heeft staan?
Ja, maar wel allemaal tot je 67e doorwerken hè.
Kijk, over die waanzin, over die discrepantie gaat het in feite.
Zelf kreeg ik ooit als veertigplusser te horen dat ik alleen vanwege dat veertig+ niet plooibaar zou zijn en niets meer kon leren.
(Bovendien had ik geen aantoonbare kwaliteiten, durfde de brutale rakker die me nog nooit gezien of gesproken had nog te beweren. Ik heb daarna mijn best maar niet meer gedaan hem van het tegendeel te overtuigen en hem ook verteld waarom. Hij leerde toch niets meer bij. Ik had naar zijn leeftijd gevraagd. Hij was veertig+.)
Overigens heeft echtgenoot ooit, na jááááren tijdelijke contracten, een vast contract gekregen op zijn 59e.
Dat is ook zo’n fraai fenomeen, dat tijdelijk contract onder welke noemer zo’n vijftig plusser mocht gaan werken en waarmee hij/zij helemaal onderaan in de hierarchie kon beginnen om zich een vast plekje te veroveren. Bijna onderaan bedoel ik, want je had ook nog de uitzendkracht die een nog nietswaardiger plaats gekregen had. Ik kan mij die sfeer nog heel goed herinneren waarin je helemaar terug naar af moest, bleef hopen op die vaste baan en aldus mooi aan het lijntje gehouden werd. Mensonterend vond ik het.
Ik sprak pas iemand die kort voor haar vijftigste bij de Makro ging werken. Tijdelijk contract. Toen het contract omgezet moest worden in een vast contract, werd dat het niet, want ‘ze was al te oud’.
Mijn laatste baan vond ik rond mijn 45ste binnen een week, nadat ik 2 jaar geen werk had gehad en geen uitkering daar ik ontslag had genomen o.a. om te mantelzorgen. Ik stond dus ook niet ingeschreven als werkzoekende. Maar na die 2 jaar wilde ik wel iets anders proberen, dus vooral niet in mijn eigen vakgebied. En dat lukte prima via een uitzendbureau. Het bedrijf (op wandelafstand) waar ik werkte beviel het ook goed en zij namen me na een jaar in dienst, omdat ik er niet langer via een uitzendbureau mocht werken. Direct had ik er nooit hoeven te solliciteren, dan was ik niet eens opgeroepen voor een gesprek vanwege mijn leeftijd. Nu kon ik er via het uitzendbureau een jaar op zicht en wilden ze me graag hebben.
Toch heb ik na een dik jaar alweer ontslag genomen. Zij mochten mij wel willen, maar ik wilde hen niet. Via het uitzendbureau had ik er misschien nog wel gewerkt. Je hoeft dan niet mee te doen aan de onzinnige vergader- en hokjescultuur die bij zo’n groot overheidsbedrijf hoort. Ik heb vaker voor een uitzendbureau gewerkt en vind het voordeel daarvan dat je je met werken bezig kan houden en niet met vergaderen. Vervolgens heb ik me op wat vrijwilligerswerk gestort. Door een gebrek aan uitgaven heb ik eigenlijk nooit een gebrek aan geld gehad. En eigenlijk is dat funest in de relatie met bedrijven en leidinggevenden. Ze waren wel altijd erg tevreden, maar kregen nooit vat op me.
Die mechanismes dat oudere mensen duurder zijn, moeilijk mee kunnen komen met ontwikkelingen en meer risico hebben op gezondheidsproblemen herken ik wel. Om die reden zou een lager loon bespreekbaar moeten zijn. Doorgaans zijn de kosten boven de 50 lager omdat kinderen dan de deur uit zijn. Toch is onze maatschappij daar in het geheel niet op ingesteld. Het kan zelfs zo erg zijn dat de baas wel oudere (betrouwbaardere) mensen wil hebben, maar de jongere collega’s niet. Die hebben last van zo’n figuur die nix snapt en ik het gunstigste geval werken ze er om heen. Ik zou ook niet weten hoe dat op orde is te krijgen. Doorwerken na 65 mag als dat lukt, maar moeten ze niet verplichten. Ik ben dus met mijn 47ste gestopt, dus verplichten tot 65 lukt bij mij ook al niet. 🙂
Een van de belangrijkste redenen, waarom ouderen niet of nauwelijks worden aangenomen, is volgens werkgevers de “geringe flexibiliteit”. Een ouder iemand heeft meestal wel een aantal veranderingen en reorganisaties meegemaakt, die vol enthousiasme door de jonge manager(s) werden gebracht, maar die uiteindelijk nergens toe leidden.
Een mens kan slechts een beperkt aantal ingrijpende veranderingen in zijn leven aan en als die ook nog eens nauwelijks zinvol zijn geweest, dan haakt hij / zij geestelijk af. Dat is die “geringe flexibiliteit”.
We’ve been there and seen it all …… een heel herkenbaar feit. Wie begint er nu voor de 6e keer enthousiast aan een flinke strijkbeurt, als hij constateerde dat de 5 voorgaande keren het strijkijzer van inferieure kwaliteit bleek te zijn?
Een zeer lastig probleem, hoe pak je dit aan? Heb je zelf een idee dat deze trend misschien tegen zou kunnen gaan?
Groeten Adriana