Castricum in de tang

Hoewel ik er niet voor terugschrik om mensen, als daar een goede aanleiding voor is, stevig op hun vestje te spugen, ben ik niet haatdragend of rancuneus. Als ik mijn zegje gezegd heb, is de kous af en ga ik over tot de orde van de dag. Ik heb de ergernis van mij afgeschreven. Wat genoeg moet zijn. En voor de rest moet ieder maar doen wat hem goed dunkt, zij het dat ik natuurlijk altijd hoop dat ik ertoe bijgedragen heb dat er toch iets gaat veranderen in die door mij aan de kaak gestelde misstand of in het gedrag of de houding van iemand. Die moet het echt bont maken, wil ik er nog eens op terugkomen en zit kompleet fout, als ik grondig van hem blijf balen. Het is maar weinigen gelukt om mij zover te krijgen. Wie dat zijn, zal de trouwe bezoeker van dit weblog inmiddels wel weten. Maar in dat weinig illustere gezelschap hoort wat mij betreft zeker de man thuis, die zich in een paar jaar tijd heeft weten te ontwikkelen tot een van de grootste treiteraars die Nederland kent. Zijn naam is Rutger Castricum die met zijn eigen journalistieke methode in het huidige verziekte klimaat van het verwende Nederland natuurlijk als de beste kon gedijen. Die sfeer waarin leedvermaak de hoogste vorm van lol werd, was geknipt voor hem waardoor hij met gemak en onbeschoftheid reputaties naar de knoppen kon helpen en doorlopend karaktermoorden mocht plegen.

Begeleid door applaus van grote groepen die dachten dat zij met betrokkenen ook een rekening hadden te vereffenen en voor wie het goed uitkwam dat een ander die kastanjes voor hen uit het vuur haalde. Maar natuurlijk kunnen figuren als deze Castricum er staat op maken dat het moment komt dat ze zichzelf tegen komen en de koekjes van eigen deeg krijgen die allang voor hen gebakken zijn. En als dat gebeurt, dan is het de andere helft van Nederland die handenwrijvend toekijkt. Waaronder ik. Want genieten was het toen hij bij DWDD penen zat te zweten terwijl hij ze van Rottenberg, Mulder, van der Linde en van Nieuwkerk van onder uit de zak kreeg. Maar nog leuker is het verhaal dat hij gisteren zijn gelijke heeft getroffen in een Leidse hoogleraar, die hem nu eens niet met woorden van repliek diende, maar Castricum bij kop en kont vatte en hem van zijn deur gooide, toen deze bleeft treiteren en zuigen, dus maar doorging met zijn handelsmerk uit te venten. Omdat alle goeds normaal gesproken in drieën komt, ga ik er in dit geval vanuit dat de echte klap op de vuurpijl nog in aantocht is en welke er zonder twijfel in moet bestaan dat die Rutger de verkeerde treft, die hem dan een goed pak op zijn flikker geeft, omdat je met woorden bij die klier toch niets bereikt en hij verder weigert te luisteren. Waarmee hij dan zijn verdiende loon krijgt en ik niet in mijn vuistje lach, maar mijn ultieme moment van plezier van harte zal beleven. Ik kijk er reikhalzend naar uit.

Advertentie