Het zalig nietsdoen

Het is een kwestie die mij zo nu en dan wel bezighoudt zonder dat ze mij echt bij de strot grijpt. Zo erg is het heus niet. Maar feit blijft dat ik mij vaker de vraag stel of ik er alleen last van heb en dat het dus misschien wel zonderling is dat ik het heerlijk vind om zo nu en dan helemaal niks te doen, de boel de boel te laten, niets aan mijn hoofd te hebben en ook nergens aan te denken. Ik kan daar namelijk intens van genieten. Van dat gewoon recht voor mij uit kijken. Inderdaad met de blik op dat oneindige niets, waar maar geen eind aan komt. Alsof het een droom is. Een groter plezier kan ik mijzelf niet doen. Maar tegelijk wordt er dan zo’n mannetje in mij wakker dat iets dat op een schuldgevoel lijkt, in mij probeert op te porren.

Vooral op die momenten dat ik mensen zo druk bezig zie zijn, terwijl ze van hot naar haar vliegen en uitsluitend nog “Druk, druk, druk” kunnen roepen. Wat scheelt er bij mij aan dat dat mij niet overkomt, dat die Calvinist in mij, die weet dat je nuttig moet zijn en vooral altijd aan de slag, geen gehoor meer van mij krijgt? Zonder dat ik mij kan betrappen op een spoor van een schuldgevoel. Sterker nog, eigenlijk voel ik mij trots en gelukkig op dat moment omdat ik ten langen leste kans heb gezien om daarin geheel mijn eigen gang te gaan, om voor de volle vrijheid te kiezen. Wat zoveel betekent als de verlossing van de sleur, de plicht, de controle, het oordeel en de gewoonte. Toegegeven, het is knap laat. Hoewel dat beter is dan nooit. En als dat in het volle besef gebeurt, dan is dat welbewust niets doen een absoluut genot, waar het beste helemaal geen eind aan kan komen.