Vragen bij Albayrak

Ik vrees dat ik op eieren moet lopen. Een uitglijer is zo gemaakt als je je licht wil laten schijnen op de politiek en op vrouwen die daarin acteren. En het wordt allemaal nog hachelijker als het geplaatst wordt binnen de kontekst van de PvdA en als het gaat over de kandidering van een vrouw voor het partijleiderschap, met als extra pikant tintje dat ze een allochtone achtergrond heeft. Het gaat natuurlijk over Nehabat Albayrak die aangegeven heeft dat zij die partij wil leiden. Om eerlijk te zijn kijk ik daar met gemengde gevoelens tegenaan. Vooropgesteld zij dat het me een lief ding waard is als zij de kans krijgt om die rol te vervullen. Om de doodeenvoudige reden dat de drie mannelijke kandidaten eigenlijk alleen maar meer van hetzelfde bieden met hun voorspelbare quotes en hun behoedzaamheid en tactisch gedrag dat vanaf het eerste moment na het aftreden van Cohen door hen allen vertoond werd zonder dat zij bij mij de onzalige gedachte konden wegnemen dat zij alle drie met gemak de rol van Brutus tegenover hun baas gespeeld konden hebben. Waarmee zij niets nieuws onder de zon te bieden hebben en dus geheel aan het stereotiepe beeld van de doorgewinterde beroepspoliticus voldoen. En dat gevoel, dat onbehagen roept Nehabat Albayrak bij mij in elk geval niet op, wat haar al een voorsprong geeft. Maar daar blijft het dan ook verder bij. Want op andere kwalificaties die haar geschikt maken voor de rol van politiek leider van de PvdA kan ik haar niet een, twee, drie betrappen.

Ondanks haar kennis en ervaring, moet ik namelijk wel zien of zij de scherpte en brutaliteit, de onverstoorbaarheid en stressbestendigheid bezit om in het huidige, onverbiddelijke politieke klimaat de counters te incasseren die op haar persoonlijk en bij voorkeur onder de gordel zullen worden gericht. Hoe gaat zij daar mee om? Want dat zij er van langs gaat krijgen, ook gezien haar allochtone achtergrond en haar dubbele nationaliteit, is zo zeker als wat en vormt voor de PvdA een duidelijk risico. Of men dat in die partij nu leuk vindt of niet. Komt bij, en ik weet dat het tricky is om er over te beginnen, dat de uitstraling van Nehabat Albayrak niet echt is om over naar huis te schrijven. Hoewel ze haar uiterste best doet om zich tot in de puntjes te verzorgen en veel aandacht aan haar kleding schenkt, blijft haar verschijning iets natuurlijks missen. Er druipt gekunsteldheid vanaf en ze roept bij mij daarmee vaak het gevoel op dat ze telkens verkeerde keuzes maakt. Waardoor ze schril afsteekt tegen veel van haar vrouwelijke kollega’s in de Kamer, die meestal meer naturel ogen. Het is op het randje. ik weet het. Maar omdat de wereld nu eenmaal is zoals ze is, doet de PvdA er verstandig aan om deze risico’s vooral mee te wegen en te bezien hoe ze mogelijkerwijs zijn te beheersen. Want staan blijft voor mij dat Nehabat Albayrak te prefereren is boven de drie mannelijke medekandidaten, die niet van elkaar te onderscheiden zijn, dus absoluut niet het verschil voor hun partij kunnen maken.

Advertentie