Eerlijk is eerlijk. Het wordt mij steeds zwaarder te moede als ik zie wat er om mij heen blijft gebeuren. Hoe vaak had ik al niet het gevoel dat we nu toch zo langzamerhand de limiet van het mogelijke hadden bereikt, of ik werd niet lang daarna telkens verbluft door het betreden van de volgende sport op de overtreffende trap. En potverdorie, alsof de duvel er mee speelde, waren het altijd wel weer de media die de aanstichter van mijn stomme verbazing waren. Ook nu weer ben ik nog niet bijgekomen van de schrik, de verwondering die zich in dit geval ook nog met boosheid vermengde. Want hoe krijg je het verzonnen, in welk brein komt de gedachte op om gedurende langere tijd met 35 verborgen camera’s te filmen op de spoedeisende hulp van een ziekenhuis om vervolgens van de aldus verzamelde beelden weer een mooi en vooral spannend tv-programma te monteren, dat zonder twijfel veel kijkers zal trekken omdat het nu eenmaal appeleert aan die paar slechte eigenschappen die elk mens bezit. Want in het geniep loeren naar het leed van anderen die dat nog niet eens in de gaten hebben, is zo maar de hoogste vorm van vermaak, althans voor bepaalde kringen in televisieland, waar op zijn minst konstant brood op de plank moet komen en graag wat beleg erbij. Waar uiteraard de scrupules voor opzij worden gezet en alles ondergeschikt wordt gemaakt aan het succes van die formule die ook nog eens vruchtbare grond vindt in ziekenhuizen.
Want zijn daar inmiddels niet alle voorwaarden ontstaan voor een bereidwilligheid om aan zo’n plan mee te werken? Omdat ze winst mogen maken, zal ziekenhuizen er dus alles aan gelegen zijn om zichzelf te profileren, moet de gedachte bij die tv-producer zijn geweest, waardoor er met dat programma-idee zo maar een win-win-situatie kon ontstaan. Hetgeen ook geschiedde zonder dat de patiënten een rol werd toegedacht. Die werden immers toch in het verborgene gefilmd, was de gedachte waarmee men met grote stappen snel thuis dacht te komen. Kompleet verblind door het verwachte succes en met de oogkleppen op en waarschijnlijk nog het meeste verbaasd door die vader en dochter die wel aan de bel trokken. Zo ver kun je van de werkelijkheid verwijderd raken dat elementair respect al niet meer in je perspectief voorkomt. En des te zorgelijker is het dat dit geen op zichzelf staand incident is. Want sla het televisie – aanbod er maar eens op na en gegarandeerd dat de meesten de schrik om het hart zal slaan van het aanbod van programma’s waarin dat respect voor mensen met voeten wordt getreden. Met het misselijke excuus dat dat de schuld van die mensen zelf is omdat zij zo graag en zo nodig met hun snuit op de buis moeten.
robschimmert 