Opeens bekroop mij gisteren dat gevoel waar ik vroeger zo vaak last van had. Hoewel ik mij er tegelijkertijd bewust van was dat de vergelijking op zich mank ging, wat verder niet hoeft weg te nemen dat dat gevoel toch hetzelfde kan zijn. Om bij het begin te beginnen moet de lezer weten dat ik in mijn jonge jaren erg rusteloos was, gauw afgeleid, met een aandacht die van de hak op de tak sprong en bijna geen minuut aaneen bij hetzelfde kon blijven. Normaal gesproken had ik daar geen last van omdat ik nooit het idee had dat ik iets miste. Dat betrof vooral situaties die mij in de verste verte niet boeiden en waarin ik vooral om mij heen keek, op zoek naar iets dat mij meer interesseerde. Datzelfde euvel speelde mij toentertijd wel veel meer parten op de momenten dat ik keek of luisterde naar iets dat wel mijn belangstelling had, een voetbalwedstrijd of een programma op de tv. Want ook dan draaide die kop van mij op de meest onverwachte momenten een andere kant op waardoor ik vaker een goal of een clou of een beslissend moment miste. Hoe vaak het mij niet gebeurde dat ik er weer eens niet met het hoofd of met de blik bij was, durf ik bijna niet te zeggen. Het is mij zo vaak overkomen dat het bijna een slechte gewoonte werd, hoewel ik in de loop der jaren heb geleerd om beter bij de les te blijven. Wat niet wegneemt dat ik nog wel eens een slipper maak en met mijn gedachten naar elders wil afdwalen. Zodat ik vertrouwd ben geraakt met dat gevoel dat je bekruipt als je merkt dat je net iets gemist hebt dat er echt toe doet.
Alsof je er niet bij bent geweest, zou je haast kunnen zeggen. En laat ik datzelfde gevoel gisteren ook zo hebben gehad, dat idee dat ik even niet opgelet had en dat daardoor iets groots mij was ontgaan. Wat des te harder aankwam omdat ik in feite de hele dag erop had zitten wachten na de aankondigingen ervan de avond tevoren en de melding van het oprukken van dat sneeuwfront, dat bijna vanaf acht uur in de morgen op de voet gevolgd kon worden. En dat de spanning daardoor alleen maar steeg, hoeft geen enkel betoog, ook omdat de chaos op het spoor en op de weg alleen maar in onze richting bleef groeien. Het wachten werd wachten tot er uiteindelijk niets meer volgde en het hele sneeuwfront ergens boven de Drunense duinen ineen gezakt leek, ons – voorbereid en gespitst als we erop waren – achterlatend met een desillusie omdat er maar geen vlok bleek te willen vallen en ons dit zo gretig verbeide rampscenario door de neus werd geboord, terwijl wij juist naar een beetje avontuur zaten te snakken. We hadden de boot gemist en we voelden ons ontheemd en onttakeld omdat we langs de lijn hadden gestaan, maar niets hadden gezien van datgene waarvoor we ons zo schrap hadden gezet. Precies zoals mij dat vroeger ook zo vaak en pijnlijk overkwam….
robschimmert 