De nood moet wel hoog bij hem zijn geworden en het water al tot aan zijn enkels staan. Want waar hij tot nu toe slechts via Twitter met de buitenwereld communiceerde en die eenzijdigheid ook zijn handelsmerk was geworden, zelfs zijn veronderstelde kracht en sterke punt, heeft de Blonde Leider gisteren zo maar het roer om gegooid en zich verwaardigd om zich een interview af te laten nemen. Uiteraard voorzien van alle garanties en zekerheden want aan een gesprek met Frits Wester kan zelfs de grootste oliebol in de politiek zich geen buil vallen, blij als die kale meneer is dat hij nog steeds op het Binnenhof mag rondlopen, daar wordt geduld. Wat meer dan genoeg zegt over de stand van de vaderlandse politiek als ze zo’n verslaggever in haar midden verdraagt, zijn aanwezigheid zelfs wel prettig vindt getuige het aantal nieuwtjes dat juist via hem wordt gelekt. Een betere boodschappenjongen konden de dames en heren politici zich blijkbaar niet wensen. Logisch dus dat Wilders die Wester ook bereidwillig vond om hem een kontje te geven nu dat gezien de peilingen toch wel nodig leek.
Zij het dat die hand – en spandienst nauwelijks ergens anders toe diende dan om een potje te roepen over de Maas, om het geluid van de rechterzijde van de vaderlandse politiek te laten dragen van, hoe toevallig, de rechteroever van die rivier, vanuit Venlo, naar de linkeroever, tot in Boxmeer waar het links populisme een habitat heeft gevonden in de woning van SP – leider Emile Roemer. Waarmee de spanbreedte van onze nationale politiek exact in beeld is gebracht en die dus niet meer bedraagt dan die van een simpele regenrivier als de Maas. Hoewel toeval niet bestaat, is het bepaald merkwaardig dat twee politieke uitersten elkaar op deze hoogte vinden, haast aan elkaar grenzen, maar elkaar nooit zullen bereiken. Omdat er geen oeververbinding bestaat. En een oversteek slechts in handen is van een veerman van het allooi van die Wester, die totaal geen benul en kennis heeft van alle stromingen en keren die de Maas heeft. Wat wel zo prettig is. Want er zijn ontmoetingen die je nu eenmaal niet moet willen in dat dorp aan de rivier dat Nederland toch is gebleven en dat juist op die plek zo treffend door Anton Coolen werd beschreven.
robschimmert 