Beschouw dit maar als mijn jaarlijkse klaagzang. Ik moet het een keer erover hebben gehad om dat ei kwijt te zijn, waardoor mijn lezers en bezoekers dan tegelijk ook weer weten dat ze er opnieuw ongeveer 365 dagen tegen kunnen tot de volgende aflevering van mijn hand is te verwachten ergens in de maand januari, een week of drie, vier voor het Carnaval. Want natuurlijk staat dat me al tot hier, waarbij ik mijn gestrekte hand plaats tussen mijn mond en mijn neus. Wat voor de goede verstaander meteen voldoende duidelijk maakt hoe laat het met mij is. Over het algemeen heb ik weinig tot geen problemen met de rituelen, de tradities en gewoonten waarmee het gemeenschapsleven hier in het Zuiden van Limburg bijna vergeven is. Ik kan er de lol en de waarde best nog wel van inzien, hoewel ik het ook weer niet overdrijf door mijzelf tot een actieve deelname daaraan te dwingen. Ik kijk van een afstandje toe en vind het zo allemaal best. Wat op zijn minst ook logisch en haast een noodzaak is om je in deze omgeving thuis en op je gemak te voelen. Waarbij het des te eenvoudiger is dat geen van de daarmee gepaard gaande aktiviteiten je persoonlijk leven binnendringt, dit in tegenstelling tot het Carnaval dat met haar schreeuwende kleuren en dat bombastisch geluid meteen na Driekoningen de publieke ruimte in beslag neemt en vervolgens daar niet meer is weg te denken.
En dat allemaal om iedereen vooral niet te laat in de stemming te brengen voor de drie dolle, dwaze dagen, waarvan de pret aldus voor mij op voorhand al grondig is verpest. Winkels, lunchrooms, ieder café en elke kroeg, ze zijn uitbundig verluchtigd, zoals dat heet, met slingers en guirlandes terwijl op die plaatsen ook konstant de carnavalsmuziek uit de luidsprekers klinkt. Daarbij geldt helemaal niet de vraag of iedereen dat leuk vindt of ervan gediend is. Nee, je wordt verondersteld om in die grote golf van sjpas mee te gaan in de richting van het Carnaval en je wordt bovendien op zijn minst met een scheef oog aangekeken wanneer je dat allemaal zichtbaar minder apprecieert, terwijl het al helemaal niet kan dat je de vreugde over de nadering van dat feest niet deelt door niet zo’n rood-geel-groene vlag voor een week of vier aan je gevel te laten wapperen. Die overdaad en nog meer de overvloedige sociale druk benemen mij volledig de adem en stemmen mij nog veel meer treurig omdat je geen millimeter ruimte geboden wordt voor je eigen beleving die in mijn geval dus totaal anders is. Vandaar dat dat hele feest, terwijl het nog lang niet begonnen is , mij nu al mijlenver de neus uitkomt. Waarmee ik mijn laatste woord daarover dit jaar heb gesproken. Bij leven en welzijn zien wij elkaar bij dit onderwerp volgend jaar weer. Met dezelfde klacht en dezelfde toon, maar voorzien van een andere tekst. Zoveel is wat mij betreft zeker.
robschimmert 
Je kunt natuurlijk ook blij zijn voor al die mensen in het zuiden die carnaval wel begrijpen en waarderen, zonder jezelf daartegen af te zetten.
Ze overdrijven tegenwoordig zo verschrikkelijk met dit soort feesten. Ken je boerenmaandag in Nijkerk? Of het Alkmaars ontzet? Man, er moet geen mond- en klauwzeerepedimie uitbreken want je zou medelijden krijgen met al die zwaar aangeslagen depressieve mensen omdat hun feest niet doorgaat. Ik zelf kijk eigenlijk alleen naar de grote vakantie uit, dat is mijn grootste feest.
Sjoerd, mensen die carnaval begrijpen, die zullen ook wel 40 dagen vasten toch? Of is het alleen nog wel de lusten niet het vasten? Zijn er eigenlijk nog katholieken die vasten?
Dat is het enige voordeel van Dordrecht boven Breda; geen carnaval…