Het programma “24 uur met ….” van Wilfried de Jong levert meestal aardige televisie op. Ten eerste omdat de Jong een vaardige interviewer is die zijn gasten in die 24 uur meestal zo weet te conditionneren en te kneden dat er altijd wel spannende uitspraken vallen te noteren en boeiende dialogen te zien zijn. Verder zijn al die Bekende Nederlanders natuurlijk in hoge mate vereerd dat zij voor deze formule uitgenodigd zijn, omdat ze nu eenmaal net als ieder ander behept zijn met een portie ijdelheid die hen in die specifieke setting extra kwetsbaar maakt. En de Jong zou de Jong niet zijn als hij geen gebruik zou maken van die zwakke plek die ieder op die manier in dit programma meebrengt. Met als gevolg doorgaans leuke en onderhoudende uitzendingen die zich verder ook wel weer kenmerken door een zekere voorspelbaarheid. Behalve dan gisterenavond toen Wilfried de Jong zijn “24 uur met….” voor zijn eigen ogen en waar hij bij zat, gekaapt zag worden door de kunstenaarstweeling L.A. Raeven, die het hele programma naar haar hand wist te zetten, er een podium van maakte voor de uiting van de eigen specifieke denkbeelden.
Waardoor het hele uur in feite door Liesbeth en Angelique Raeven werd gevuld met een vorm van performance waarin zij de gangbare beelden van vrouwen en van eeneiige tweelingen driftig aan de kaak stelden, onder andere door verschillen tussen hen beiden op een bijna absurde wijze uit te vergroten en te ridiculiseren en door bijvoorbeeld langdurig en bijna uitsluitend te converseren over eten en drinken en zich daar ook aan over te geven. Zijn het normaal gesproken collages, films, video’s en tekeningen waarmee ze het perfecte modieuze lichaam en de mannelijke en vrouwelijke idealen van schoonheid zoals die gelden in de consumptiemaatschappij, op zijn zachtst gezegd ter discussie stellen, de kans van dit nu aan hen geboden podium voor een miljoenenpubliek lieten zij zich niet ontgaan. Met als gevolg een performance van een uur lang, een neerslag van 24 uur ontregelende kunst met deze tweelingzusters uit het Limburgse Noorbeek in de dankbare hoofdrol. En Wilfried de Jong stond er niet wetend en niet begrijpend bij en bleef aan het eind van de uitzending met lege handen achter, zoals waarschijnlijk ook veel kijkers in verwarring achtergebleven zullen zijn. Wat dan ook precies de bedoeling moet zijn geweest van Liesbeth en Angelique Raeven, die aldus voor heel bijzondere televisie zorgden.
Ook ik heb gisteravond zitten kijken. Ik kon het niet plaatsen. Na dat uur me afgevraagd wat zich hier afgespeeld had.
Ze hadden de Jong in hun zak. Dat was duidelijk. Maar wat speelde er?
Pas nu, na jouw uitleg begrijp ik het.
Ik heb ademloos gekeken, dat wel.
Raar misschien maar ik snapte alles wat ik zag. Ik ben zelf de helft van een tweeling en herkende er ontzettend veel in. Ik kan me haast niet voorstellen dat er ook maar iets gespeeld aan was.
Ik heb ook ademloos gekeken.
Ik vond het prachtig. Heel mooi om te zien hoe deze excentrieke karakters De Jong totaal versteld deed staan.
Wat een pech dat ik het niet heb gezien. Prachtige conceptuele kunst zou ik zeggen. Wat een droefenis. Wat een zwaar lot.
U kunt het zo kijken op uitzending gemist.nl.
Correctie
Tuh zegt
Ik heb het heel even zitten kijken, 5 minuten hooguit. Ik vond dat ze zich zo ontzettend kwetsbaar opstelden, ik kon er niet goed naar kijken. Ik begreep ze niet. Een plaatsvervangende emotie die ik nou juist niet kon plaatsen.
als dit echt was en niet uitvergroot voor de televisie vind ik hun in en in triest, vooral angelique was heel kwetsbaar. ik bleef er naar kijken,vol verwondering.
Ik geloof niet dat het een performance was; vond het vooral pijnlijk om te zien. De symbiose, de omnacht en woede om het verbreken hiervan.
Het was triest en had bitter weinig met kunst of performance te maken. Meer met gevangen zitten en niet durven te leven.
Ik vond het een waanzinnige uitzending, waar ik nu de volgende ochtend nog steeds een beklemd gevoel aan over houd. Hoe heeft de Jong dat 24 uur kunnen volhouden zonder daar gek van te worden, dat vind ik echt knap. Ik vond hem niet weerloos, hij stelde juist de vragen waardoor wij het nog scherper konden zien. De ene zuster is uit de symbiose van de tweeling gestapt, maar wordt nu gedwongen een rol als moeder in te nemen, doordat Angelique zich gedraagt als een kind. Ze wordt gedwongen te zorgen. Maar ze kan haar ook niet loslaten. En dat Liesbeth enerzijds diep bezorgd is over deze situatie en anderzijds blij omdat het goed voor de kunst is: er dient zich weer een nieuw thema aan. Gek of normaal?